خسرو گلسرخی زادهی دوم بهمن ۱۳۲۲ شمسی در شهر رشت است. گلسرخی شاعر و نویسندهای است که چهرهی ادبی او به دلیل چهرهی تابناک سیاسی و نیز دفاعیات شجاعانهاش در دادگاه نظامی سال ۱۳۵۲ در سایه مانده است. او با عنایت به بیشینهی درخشان ادبیات ایران، لزوم نوگرایی در شعر و دیدگاههای نیما را در بعضی نوشتههایش تببین کرد.
خسرو به عنوان شاعر و منتقد، در دوران فعالیت ادبیاش، هرگز در دام موج سازان حرفهای و تفننگرایان در ادبیات نیفتاد و همواره به واژهها و کلمات به عنوان ابزاری مقدس برای آگاهی مخاطب نگریست و همين مسئله سبب گردید که بعضی از متشاعران با او از در ستیز درآیند و به انکار او بکوشند.
حکومت سفاک پهلوی و ساواک نیز با پروندهسازی و دستگیری جمعی از هنرمندان و روشنفکران بر آن شد که صدای این شاعر مردمی را خاموش کند اما دفاعیات شجاعانه او و همرزمش کرامت دانشیان، این نمایش رسوا را با شکستی بزرگ مواجه کرد و دستگاه تبلیغاتی حکومت را به هزیمت واداشت.
در سحرگاه ۲۹ بهمن ۱۳۵۲ گلولهی دژخیمان بر سینهی ستبر این دو فرزند مردم نشست. آنان شقایقی با داغ زاده بودند.
انتخاب شده از کتاب مجموعه اشعار خسرو گلسرخی انتشارات نگاه، نوشتهی کاوه گوهرین(صفحه ی ۷ الی ۱۱)
#کمیته_فرهنگی@tmuanjoman