⁉️ از بازشناسی «
#حق_اعتراض» به «
#ساماندهیِ»
#اعتراضات✍🏽 #حسام_سلامت ۲۱ دی، ۱۳۹۶
@SOCIAL_SCIENCEکمینهترین اثری که اعتراضات فراگیر دی ماه میتوانست (هنوز هم میتواند؟) بر سبکوسیاق حکمرانی نظام سیاسی بر جا بگذارد این بود که خود
اعتراضکردن در دل شهر و متن زندگی شهری از حیث سیاسی-حقوقی به رسمیت شناخته شود و زینپس دیگر
اعتراض در برابر مجلس، مقابل وزارت کار، در برابر فلان کارخانه یا مقابل بهمان نهاد دولتی یا غیردولتی با ضربوشتم و پروندهسازی و بگیروببند مواجه نشود و همچون یک
حق مدنی ابطالناپذیر بازشناخته شود. تا جایی که به موضعگیری مقامات رسمی مربوط میشود، جملگی «
حق اعتراض» را، از سر ظاهرسازی و موجهنمایی هم که شده، ظرف همین روزها بارها تصدیق کردهاند. تبصرههایی که بر این
حق زدهاند – که «اغتشاش نشود»، که «شعار فلان و بهمان در کار نباشد»، که «حریم و حرمتها رعایت شود» و غیره و غیره – عجالتاً اهمیتی ندارد. مهم این است که به نظر میرسد – و مسئله دقیقاً این است که «به نظر میرسد» – خودِ حاکمیت سیاسی به صرافت افتاده که فکری به حال این
حق بکند. آذر ماه همین امسال بود که – چند روزی قبل از اینکه خیزشهای دی ماه پا بگیرد – فرماندار تهران پیشنهاد کرد فضای مشخصی، مثلاً یک پارک، تعیین شود تا
اعتراضها، هر چه که هست، آنجا برگزار شود و مسئولی هم که طرفحساب معترضان است دعوت شود تا در این تجمع حضور پیدا کند. احمد مسجدجامعی، از اعضای شورای شهر تهران، نیز ۱۲ دی ماه، در اوج
اعتراضها، همین پیشنهاد را تکرار کرد و از مهیاشدن فرصت
اعتراض در «پارک گفتگو» یا «خیابان مردم» سخن گفت. گام آخر را هم خود شورای شهر تهران برداشت و طرح دو فوریتی «الزام شهرداری تهران به تعیین مکانی مناسب برای برگزاری تجمعات اعتراضی» را به تصویب رساند. با این اوصاف چنانکه پیداست انگار مقدمات بازشناسی
حق اعتراض نرمنرمک دارد فراهم میشود. با اینهمه اما ماجرا درست عکس این است:...
👥علوم اجتماعی، مسائل روز
👥👇👇👇https://telegram.me/joinchat/B8dgVjzw2lSWh3ZSpj1VhQ📚متن کامل مقاله را در فایل PDF زیر مطالعه کنید
👇