سوسیالیسم کارگران

⭕️ بخش‌هایی از سخنرانی #شعبان_محمدی در مقابل ILO در اعتراض به حضور نمایندگان حکومت در نشست سازمان جهانی کار.
در این برنامه فعالان کارگری ضمن تجمع مقابل سازمان جهانی کار، خواستار اخراج نمایندگان قلابی شدند که خود را نماینده کارگران ایران می‌نامند نمایندگان واقعی کارگران و معلمان کسانی هستند که قربانی تیغ سرکوب شدند و تشکل‌های مستقل ایرانی در این نشست به صورت رسمی نماینده ندارند و نماینده حکومت ضد کارگری در آنجا شرکت کرده‌اند.

#تشکلهای_مستقل_کارگری
#نان_کار_آزادی_اداره_شورایی

مبارزه برای تشکل مستقل و امنیت شغلی ضروری است

🖌«دستمزد» یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های  طبقه‌ی کارگر است. دستمزد دریافتی ماهانه جایگاه اقتصادی و حتی منزلت اجتماعی افراد را تعیین میکند. راندن تدریجی کارگران و مزدبگیران به کارگرِ قراردادموقتِ حداقل‌بگیر آشکارا این طبقه را از سازماندهی و تشکل‌های کارآمد محروم کرده است.
کارگران ناگزیر شده‌اند حداقل دستمزد مصوب شورای ‌عالی کار را بپذیرند و همین ناگزیری فضا را برای تصویب دستمزدهای ناچیز و اندک باز کرده است. کارگران با قرارداد موقت از مزایای مزدیِ که در برخی کارگاه‌ها وجود دارد بی‌بهره‌اند. مزایای طبقه‌بندی مشاغل، پاداش و حتی گاه اضافه‌کاری  شامل این کارگران نمی‌شود. کارگرانی که در کارگاه‌های فاقد بازرسی کار مشغول باشند ممکن است حتی از حق اولاد، حق مسکن، بن خواربار و پایه‌ی سنوات  نیز محروم بمانند.
با همه‌ی این‌ها افزایش پایه‌ی دستمزد یا به بیانی روشن‌تر حداقل مزد هنوز هم برای کارگران شاغل اهمیت بسیار دارد.
شاخص نرخ تورم و میزان هزینه‌های ماهانه‌ی زندگی یک خانوار متوسط که در روابط کار ایران به آن «سبد معیشت خانوار» گفته می‌شود در تعیین حداقل دستمزد دو عامل تعیین کننده هستند و کاملاٌ به عمد این دو شاخص مانند اسرار نظامی محرمانه نگاه داشته میشود یا دستکاری میشود. بدون برآورد دقیق و شفاف از این دو شاخص هر گونه ترمیم حداقل دستمزد فقط نوعی رفع تکلیف خواهد بود.
شایان ذکر است که سابقه تصویب حداقل مزد سالانه‌ی کارگران بدون امضا و توافق نمایندگان کارگری هم وجود دارد بنابراین دولت و کارفرما می‌توانند با اتکا با اجماع حتی بدون امضای نمایندگان کارگران هم حداقل مزد را تصویب کند.
موضوعی که باید مورد توجه مزدبگیران قرارگیرد  فرایند سلب قدرت از کارگران و مزدبگیران است، فرایندی که کارگران ماهر و حتی دارای درآمد قابل قبول را به تدریج  به کارگران حداقل‌بگیری تبدیل کرد که  قادر به تامین هزینه‌ی خانواده‌های خود نیز نیستند.

روشن است که سطح دستمزد با هزینه‌های حداقلی زندگی همخوانی ندارد. مرجع مستقل و قابل اعتمادی برای تعیین معیشت استاندارد وجود ندارد. سبد معیشت خانوارهای کارگری که مبنای تعیین دستمزد است در بازیهای سیاسی دستکاری میشود و نمایندگان کارفرما در نبود تشکل‌های مستقلی که توان ایستادگی در برابر آن ها را داشته باشند از گرسنگی دادن کارگران دفاع میکنند 
حکومت تشکل هراس است و هیچ تعهدی به  به مقاوله‌نامه‌های بنیادین ۹۸ و ۸۷ مربوط به حق ایجاد سندیکا و اعتراض صنفی ندارد و از سوی دیگر کارگران نیز برای دست زدن به اشکال گوناگون مبارزه از امنیت شغلی بی‌بهره‌اند.
کارگران برای مبارزه بر سر دستمزد باید دارای تشکل باشند و امنیت شغلی‌شان نیز حفظ شود. مصوبه شورایعالی کار هرچه باشد پیشاپیش روشن است که از تامین حداقل های زندگی کمتر است ولی کارگران تهیدست شده در صورتی می توانند با دولت و کارفرمای فربه روبه رو شوند که دارای #تشکل مستقل و قدرتمند باشند و از رهگذر این #تشکل‌های مستقل، #امنیت شغلی‌شان در مبارزه برای گذران زندگی خود، در معرض خطر قرار نگیرد.
اتحاد بازنشستگان