اینجا کانونی برای انتشار آراء و افکار دکتر سیروس شمیسا، استاد بزرگ رشته زبان و ادبیات پارسی دانشگاه علامه طباطبایی است. در این کانون ادبی به آثار علمی «کتابها و مقالات»، رمان ها و اشعار استاد میپردازیم.
حساب اینستاگرام
Instagram.com/Dr.siroos.shamisa
بلاغت شاهنامه عمدتاً ایرانی و آریایی است هر چند از بلاغت مرسوم اسلامی هم به استادی تمام سود جسته است. اما اساس آن بلاغتی ساده و موثّر و بدوی است. ایرانیان بر حسب اشارات کتب عربی کهن دارای سابقه در بلاغت بودند. (جاحظ در البیان و تبیین ص 6 مینویسد: مَن اَحَبَّ اَن یَبلُغَ فی صناعهِ البلاغه و یَعرف الغریبَ و یتبحّرُ فی اللّغهِ فَلیَقرا کتاب کاروند) شاهنامه هم مبتنی بر همان بلاغت کهن است، هر چند در این فصل به ناگزیر به اسمایی که ظاهرا عربی است، اشاره شده است. بلاغت عربی جدید و بلاغت ایرانی کهن است.