✅ #حسین_سناپور داستاننویس، مدرس داستان و داور جوایز معتبر ادبی :
🔹 بخشی از انگیزههای نوشتن برای هر نویسندهای پاسخدادن به نیازهای درونی خودش است، اما این تمام انگیزه نوشتن شاید برای هیچکس نیست؛ دیده شدن، خوانده شدن، درمیان گذاشتن حرفها و درکی که از جهان داریم با دیگران، حتما بخش دیگری از این انگیزههاست. در این وانفسایی که هر کسی بسیار به سختی کتاب میتواند منتشر کند، مجلههایی که داستان چاپ کنند اصلا تناسبی با آنچه نوشته میشود، ندارند و بسیار اندکاند. چه جایی میماند برای خواندهشدن و دیدهشدن داستانهای جوانان در سراسر کشور؟ به نظر من، اگر هنوز داستاننویسی ما بهرغم همه مصائبی که با آن مواجه است، میتواند سالی چند کتاب خوب بیرون بدهد و چند چهره تازه معرفی کند، دلیل اصلیاش وجود
#جوایز متعدد داستان کوتاه در دهههای ۸۰ و شاید اوایل ۹۰ بوده است. این
#جوایز داستان کوتاه بودند که نسل امروز داستاننویسی ما را در دهههای ۸۰ و ۹۰ بهوجود آوردند و از بین رفتن بسیاریشان به معنای آن است که آن موج داستاننویسی خوب ما دارد از بین میرود و دیگر میماند هر دههای دو سه چهره، و بعد از این دیگر با تعداد بالای نویسندگانی که هر سال دو، سه نفر از آنها جایزه بگیرند یا کتابشان معروف شود، روبهرو نخواهیم بود، مگر اینکه همین جوایز داستان کوتاه تعدادشان خیلی بیش از آنچه بشود که حالا هست.
🔸 اگر مثلا در آمریکا سالی قریب به هزار جایزه یا بیشتر برگزار میشود، ما هم باید حداقل ۵۰ جایزه داستان کوتاه داشته باشیم، اگر میخواهیم همچنان داستاننویسیمان محل بروز استعدادها باشد، و البته با تربیت کتابخوانها در مدارس و دانشگاهها این استعدادها را حفظ کنیم و پرورش دهیم. /
#ایسنا@Simurgh_Dastan