شورای بازنشستگان ایران

امروز 15 بهمن. کنار دیواری در خیابان فاطمی کودکی کز کرده از سرما ، گونی پیچ! خسته از تلاش روزانه برای سیرکردن شکم.

سهمش از کودکی با همه شادیهایش،از تحصیل و آغوشی گرم در خانواده ای که دغدغه ی نان نداشته باشد و بطور کلی سهمش ازهمه زندگی را متولیان و مسببان این وضع ربوده اند!

#لعنت_به_این_زندگی
#منم_فرزند_کسی_هستم


@Shbazneshasteganir

♦️آخرین وضعیت دخترک گلفروش از زبان بهزیستی!!!

سرپرست دفتر امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی کشور:
🔹دختربچه گلفروشی که توسط سگ‌های ولگرد دریده شده بود را بعد از بهبودی تحت نظر قرار می‌دهیم و خانواده اش را بررسی می‌کنیم تا متوجه شویم چه کسی کودک را مجبور به کار کرده است.
🔹اگر قاضی حکم دهد این کودک از طرف والدین سلب حضانت شده وارد مراکز بهزیستی می‌شود چراکه از نظر سازمان بهزیستی این مصداق کودک آزاری است./خبر فوری

⚠️پ. ن. /باید تقسیم کنندگان ثروت و بودجه عمومی ، بطور علنی محاکمه شوند نه والدین بینوای کودک کار .
هر خانواده ای دوست دارد بهترین شرایط را برای فرزندش فراهم نماید ولی چپاول و تبعیض صاحبان قدرت، این آرزو را برای خیل کثیری از مردم به گور سپرده است بطوریکه فقر و گرسنگی، زندگی آنان را غرق در مخاطرات جانی و روانی نموده است.
از سر ناچاری همگی دربدر بدنبال لقمه ای نان با پذیرفتن تمامی مخاطرات!!

آیا زندگی کودکان بهزیستی از شرایط مناسب با استانداردهای لازم برخوردارست؟
براستی چه عاملی کودکان را مجبور به کار، جا ماندگی از تحصیل، دوری از خانواده و... نموده است، خانواده یا سیستم؟!!

#منم_فرزند_کسی_هستم

@Shbazneshasteganir

♨️واقعیت تلخ زندگی زنان کولبر وغم کودکان از ترس برنگشتن مادر!!!

قصه این زنان قصه تلخ‌ ساکنان سرزمین‌های غربی ایران است که به دلیل فراهم نبودن اشتغال، کوهستان شده محل کارشان و درآمد به دوش کشیدن بار سنگین و عبور از مسیر صعب‌العبور، نان بخور و نمیر سفره‌هایشان. شغل سخت و طاقت‌فرسای کولبری این روزها در خطه غربی کشورمان دیگر شغل مردانه نیست و به کاری برای زنان هم تبدیل شده است. چند سالی ست که در مناطق غربی دیگر دامداری و کشاورزی کفاف زندگی را نمی‌دهد و رنگ لباس زنان این منطقه عوض شده تا با ظاهری مردانه، مشکلات بیکاری را در عبور از کوه و راه‌های صعب‌العبورش کم کنند.
کولبران در مناطق مرزی با خطرات بسیاری مواجهند و این نکته زمانی توجه دو چندان را به خود جلب می‌کند که پای زنان هم به حمل بارهای سنگین در مسیرهای صعب‌العبور و سخت کوه‌های مرزی غرب کشور باز شده و هر روز شاهد افزایش تعداد آنها هستیم.

هلاله امینی، نماینده استان کردستان در شورای عالی استان‌ها، هم نسبت به آن هشدار داده و گفته بود: «با زنان و دخترانی مواجه هستیم که مجبورند در نقش یک مرد ظاهر شوند تا به صف طولانی کولبران بپیوندند. »

پیدا کردن‌شان سخت است و از آن سخت‌تر صحبت کردن. ترس از دست دادن تنها منبع مالی زندگی، ‌ دهان‌شان را بسته است.

دختر جوانی که لهجه غلیظ کردی دارد، خودش را هیوا معرفی می‌کند و با حسرت از روزهایی می‌گوید که پدرش را تا دامنه کوه بدرقه می‌کرد. «هر بار که پدرم برای کول برداشتن می‌رفت تا صبح نمی‌خوابیدم و منتظر برگشتش بودم. دلم می‌خواست همراهش باشم، اما می‌گفت من مرده باشم که تو این همه سختی بکشی. ۵ خواهر بودیم و پدرمان با همین کولبری هر چه در توان داشت برای ما انجام می‌داد. ۷ سال پیش به کوهستان رفت و دیگر بازنگشت. دیگر کسی را نداشتیم که نان‌آور خانه‌مان باشد. باید به داد زندگی‌مان می‌رسیدم. حیف که قدرتم کم است و نمی‌توانم بیشتر بروم. هر بار که می‌روم و می‌آیم تا چند روز کمردرد دارم.»

مریم هم آخرین بار شوهرش را زیر پل معروف شهر دیده که اعتیاد امانش را بریده. همان زمان تصمیم می‌گیرد به روستای پدری بازگردد و برای تامین خرج خود و دخترش تنها کاری را که می‌تواند انجام دهد؛ کولبری.
«برای تأمین مخارج دخترم چاره دیگری ندارم. در این ۸ سال که کولبری می‌کنم اینقدر افراد جور واجوری دیده‌ام که هر کدام بنا به شرایطی که بر زندگی‌شان حاکم است این کار را انتخاب کرده‌اند. فوق لیسانس دارند و کار پیدا نمی‌کنند.
بعد از ۶۵ سال زندگی حداقل یک بیمه ندارند که عصای روزهای پیری‌شان باشد و باید برای خرج خانواده‌هایشان از این مسیرهای سخت عبور کنند. شانه‌هایشان شکست از بس در این کوه و کمر جان کندند.»

کولبر کهنه‌کار نودشه‌ای که فارسی صحبت کردن بلد نیست گاهی میان حرف‌های دخترش لبخند می‌زند. یکی از خاطراتش را به زبان کردی می‌گوید و دخترش ترجمه می‌کند که چقدر روزهای سختی را پشت سر گذاشته است. روزی که یکی از کولبران مرد روی مین رفت و پایش قطع شد کسی همراهشان نبوده تا بتوانند کمکش کنند. بارهایشان را همان جا رها می‌کنند و مرد زخمی را با قاطر به درمانگاه روستای دزآور می‌رسانند در حالی که تمام لباس‌های‌شان خونی شده بود و فقط گریه می‌کردند. این که هر بار از فرزندانش خداحافظی می‌کرده، فکر می‌کرده شاید دیگر برنگردد و چه بر سر کودکانش می‌آید. از روزهایی که با هزار بدبختی پول تهیه کرده و جنس می‌خریده، اما در طول راه ماموران جنس‌هایش را می‌گرفتند و دست خالی به خانه برمی‌گشت.
«منبع همشهری»

#منم_فرزند_کسی_هستم


@Shbazneshasteganir

از یادمان نمیروید. به شما بسته ایم!

#منم_فرزند_کسی_هستم
#آبان_خونین

@Shbazneshasteganir

♦️کم نیستند چنین کودکانی!!!

در کشوری که ثروت و سرمایه اش توسط عده ی قلیلی به تاراج رفته، بایستی دغدغه ی این کودکان بجای درس و بازی ،سفره ی خالی ، بیکاری و بی پولی پدر و مادر باشد.
شرم آور است اینهمه وارونگی!!!

تأمین نیازهای اساسی: مسکن‌،خوراک‌، پوشاک‌، انرژی ، بهداشت‌، درمان‌،آموزش و پرورش و امکانات لازم برای همه‌ ازثروت های عمومی جامعه کاملا امکان پذیر و شدنی است. بر سر این خواسته ها ایستاده ایم!

شورای بازنشستگان ایران

#منم_فرزند_کسی_هستم

@Shbazneshasteganir

♦️گیرم بستگان پویا را بازداشت کنید با مردم حامی و همدل، چکار خواهید کرد؟!

"پویا" نماد صدها تن از کشته شدگان خیزش آبانماه!

#منم_فرزند_کسی_هستم
#پنجم_دیماه_٩٨

@Shbazneshasteganir