شورای بازنشستگان ایران

⭕️ دانشگاه حداقلی
[تحلیل دانشجوی دانشگاه تهران درخصوص سیاست پرداخت نقدی یارانه تغذیه]


آزاد سازی قیمت تغذیه آخرین دستاورد وزارت علوم برای دانشجویان است. دانشگاه قصد دارد نرخ تغذیه را آزاد کند و در عوض یارانه‌ای به صورت مستقیم به دانشجویان بدهد تا دانشجویان خودشان با قیمت آزاد غذا تهیه کنند. سیاستی به ظاهر جذاب که در دراز مدت، اثرگذاری حیاتی‌ترین بخش خدمات عمومی دانشگاه را به حداقل خواهد رساند. سیاست به ظاهر متناقض دولت در عرصه اقتصادی که شامل پرداخت یارانه و آزاد سازی قیمت‌ها می‌شود، امروز یکی از مهم ترین نیازهای دانشجویان را هدف گرفته است. مشابه چنین اقداماتی در حذف یارانه‌های انرژی و ارز ترجیحی در سطح کلان وجود داشت که تجربه ملموس آن چیزی جز گسترده‌تر شدن فقر عمومی و کاهش قدرت خرید مردم را در پی نداشت.

دانشگاه با پرداخت یارانه نقدی قصد سلب مسئولیت از خود و رهاسازی دانشجو را دارد، چراکه مبالغ ناچیز یارانه پاسخگوی تورم بالای احتمالی آینده نیستند. مشابه چنین اقدامی برای لبنیات و وعده صبحانه دانشجویان کوی دانشگاه تهران انجام شد که به دلیل عدم تناسب تورم با یارانه پرداختی، سبد لبنیات دانشجویان برای وعده صبحانه در یک هفته، تنها برای دو وعده صبحانه قابل استفاده است.

سیاست آزادسازی اقلام و خدمات دانشجویی در این گام متوقف نخواهد شد و بعید نیست در گام بعدی، دانشگاه اعلام کند که توان اداره خوابگاه‌های دانشجویی را ندارد و آن را همچون تغذیه و فضاهای آموزشی و ورزشی، برون سپاری می‌کند و یارانه‌ای برای خوابگاه در اختیار دانشجویان قرار می‌دهد تا دانشجو خودش با پیمانکاران و هتل داران چانه بزند و خوابگاهی که سابقا حق آنان بود را با قیمتی آزاد از پیمانکار اجاره کند. چنانکه در تابستان فعلی، دانشگاه تهران با وعده توزیع یک وعده غذایی با یارانه دولتی،تنها نیمی از ظرفیت خوابگاه را به دانشجو اختصاص داد و بسیاری از آنها را از حق استفاده از خوابگاه محروم کرد، اما امروز هر وعده غذایی در دانشگاه تهران ۶۰ هزار تومان است و بسیاری از دانشجویان از حق اسکان محروم شده‌اند. هم حذف یارانه هم حذف دانشجو.

دولت وظیفه دارد تا تحصیلات عالی را برای همه مردمی که استعداد بهره‌مندی از آن را دارند فراهم کند اما با حذف یارانه‌ها و آسیب‌پذیرتر شدن دانشجویان از منظر اقتصادی، امکان تحصیلات عالی برای بسیاری از آنان سلب خواهد شد. فرایند یارانه‌زدایی به مسئله تغذیه محدود نخواهد ماند، بلکه دانشگاه در بلندمدت تمامی یارانه‌ها را حذف خواهد کرد. چشم‌انداز تداوم فرایند تعدیل‌سازی و آزادسازی، تغییر ایده نهاد آکادمیک در ایران است؛ از دانشگاهی که باید وقف علم ‌شود تا ایده «دانشگاه به مثابه بنگاهِ صرف».


#مطالبات_صنفی
#متن_تحلیلی

@senfi_uni_iran

آزادسازی قیمتها،بحران گرسنگی باز هم بیشتر

@Shbazneshasteganir

‌با موج اخیر بازداشتهای کارگران، معلمان ، بازنشستگان ، بیکاران ، دانشجویان، زنان و خبرنگاران ، شاهد رشد جنبش حمایتگری از این فعالان هستیم.
حمایت از فعالین در بند به یک جنبش متحد و ماندگار تبدیل شده و چنان سدی محکم در برابر سرکوب و زندان قرار میگیرد.
بی تردید این حمایتها مانع فشار بیشتر به زندانیان وخانواده هایشان خواهد شد ، هزینه سرکوب را برای حکومت بالاتر خواهد برد و زمینه آزادی هر چه سریعترشان را فراهم میکند.
‌همیستگی و یکپارچگی تمامی انسانهای آگاه و مسئول وکار متحدانه تشکلهای معیشتی، محور پایداری و استمرار این حرکت تاریخ ساز خواهد بود.
دفاع بدون قید و شرط از همه زندانیان به یک امر اجتماعی تعیین کننده یعنی دفاع از "حق آزادی بیان و اندیشه" ، " حق آزادی تشکل و تجمع" متصل و یکی از اصول بنیادین و دستاورد ارزشمندِ بیشتر از دوقرن مبارزه جوامع بشری است. همبسته و متحد آنرا پاس بداریم.

#متن از شورا

#نه_به_زندان_و_شکنجه_و_تهدید


@shbazneshasteganir

‌افزایش نرخ "سوخت" سوختن بیشتر زندگی ست !!

افزایش قیمت حامل های انرژی تاثیری در وضعیت طبقات مرفه نمی گذارد اما به طور مستقیم و غیر مستقیم، اقشار محروم و ضعیف را بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد.
جمعیتی قابل توجه در ناوگان حمل و نقل ایران مشغول به کار هستند. چنانچه این افزایش دوباره عملی شود همین قشر زحمتکش باید تاوان آن را بدهد. باید لوازم یدکی را گرانتر بخرد. برای تعمیرات خودرو مبلغ بیشتری بپردازد. باید هزینه های بیشتری را بابت خدمات پشتیبانی نظیر تعویض روغن و خرید لاستیک و قطعات یدکی متقبل شود. و این دومینوی گرانی ادامه پیدا می کند.
از سویی دیگر با افزایش قیمت سوخت ، صعود بیشتر نرخ کرایه های حمل و نقل عمومی را شاهد خواهیم بود. گرچه هم اکنون هم افزایش قیمت ها دربلیت مترو و کرایه ی تاکسی فشار بر اقشار بیکار و مزد بگیر را در پی داشته است.
با افزایش بهای بنزین و مخصوصا" گازوئیل که حمل و نقل کشور برآن متکی ست، شاهد افزایش نرخ همه کالاهای مصرفی خانوارها و لوازم مورد نیاز آنها خواهیم بود.

دولتها برای حل کسری بودجه خود که نتیجه ساختار مبنی بر سود ورزی یک در صدی هاست ، به این قبیل سیاست ها در چهار چوب برنامه های نئو لیبرالیستی روی می آورند.
سرمایه داری ایران با دست بردن مدام در جیب مردم ، خون مورد نیاز را در رگ هایش می ریزد.

جنبش جلیقه زردها در پی افزایش اندکی در قیمت سوخت به مقابله با این سیاست ها برخاست و همچنان به مقاومت در برابر تعرض سرمایه ادامه می دهد.

قطعا ایستادگی طبقه مزد بگیر و لایه های محروم و آسیب پذیر جامعه درمقابل تمامی افزایش قیمت‌ها بویژه حامل‌های انرژی می‌تواند مانع جدی در بروز فلاکتی وخیم تر باشد.
براستی آیا افزایش قیمت های سوخت ، سوختن بیشتر معیشت و زندگی ما نیست؟

#متن از شورا

#تورم_گرانی_بلای_جان_مردم


@shbazneshasteganir