شورای بازنشستگان ایران

✍ بخشی از دلنوشته حسین زاده معلم بازنشسته
               
 

چند روزی بود از بس که اخبارِ کُشت و کُشتار از رسانه های شنیداری و تصویری چه داخلی و چه خارجی شنیده بودم تصمیم گرفتم سیم تلویزیون را از برق بکشم، خسته شده بودم از بس که شنیده بودم از کشتار اسرائیل و فلسطین و حزب الله و حماس و آماس!! ودرد و مرض و کوفت و زهرمار.

تا اینکه فاجعه دهشتناکِ سوختن ۳۲ انسان در شهرم لنگرود را شنیدم.
شهری با مسئولین خفته و ۳۲ انسانِ سوخته!!!

آن هم چهار ساعت در میان شعله هایی بی رحم آتش، افرادی که پس از دیدن آتش، همانندِ غریقی
که به هر خس و خاشاکی چنگ می‌زند تا شاید فرجی حاصل شود.

افرادی برای کمک خواهی، چند ساعت هر کسی به اندازه ی توانش  ضجه و ناله و فریاد و فغان می‌کرد و شاید هم در آخرین لحظات ِ زندگی شان تصمیم گرفته بودند که برای شنیده شدن صداهایشان، همگی همدیگر را بغل کرده و باهم یکصدا فریادِ کمک خواهی سر می‌دادند!!
اما نا امیدانه با همدیگر سوختند، سوختن نه، سوختن واژه ی مناسبی نیست، ذغال شدند!!!!

با خود گفتم:  بس است، ننویس، مگر کسی هم است بشنود؟ اگر قرار به شنیدن صدا بود که ۳۲ نفر باهم صدا می زدند اما فریاد رسی نبود!!

اما وقتی خبر شلاق خوردن چهار معلم را دیدم منقلب شدم.
اگر نوشته نشده بود : معلم، فکر میکردم حتما این چهار نفر: بابک زنجانی،   پسران معاون قوه قضائیه و اکبر طبری هستند!!

چه خوش خیال بودم!!؟
بابک زنجانی و شلاق! پسران معاون قوه قضائیه و شلاق!! اکبر طبری و شلاق!!

دیدم چهار انسان پاک و مخلص:
محمود ملاکی، اصغر حاجب، عبدالرضا امانی فر و محسن عمرانی هستند!!

معلمانِ دربند ما، آخر به چه جرمی؟ اختلاس را شبنم نعمت زاده کرده، مرتضی رفیق دوست  کرده، شهرام جزایری کرده، محمد رضا رحیمی کرده، قاضی صلواتی کرده و.......

چرا معلمین دلسوز و عدالتخواه؟؟

معلمین دربند ما، ستاره های فراموش نشدنی ما هستند.


مگه معلم هم شلاق میخورد؟
معلم که اختلاس نکرده!! اعتراض کرده.


#شلاق_حکم_قرون_وسطایی_ضدبشری


@shbazneshasteganir