💠و این صفت کسی است که قلبش محل استقرار و استیلای حقی گردیده باشد که تجلّی ذاتی کمال جمعی احدیتش فقط در آن می گنجد، همان قلبی که فرمود : «ما وسعنی أرضی و لا سمائی و وسعنی قلب عبدی المؤمن»، یعنی نه زمینم فرایم می گیرد و نه آسمانم، فقط قلب بندۂ مؤمنم فرایم گیرد.»