خلاصه ای از یادداشت به قلم
#نیلوفر_بختیاری بر کتاب «
#شاید_به_جا_آوردی » :
#وحیده_احمدی از جمله بانوان شاعر و از اعضای دورۀ دوم شعر جوان انقلاب اسلامی (
#آفتابگردان_ها ) است. مجموعه شعر او به نام «شاید به جا آوردی» اخیراً از سوی انتشارات
#شهرستان_ادب منتشر شده است. مجموعه شعری که عنوان و طرح جلد آن از همان ابتدا این احساس را به خواننده منتقل میکند که قرار است با اشعاری لطیف و عاشقانه روبهرو شود. اما با وجود آنکه بیشتر این اشعار حاوی تجربیات دخترانه و عاشقانه است، شاعر از واکنش نشان دادن به مسائل اجتماعی و اعتقادی پیرامون خود نیز غافل نمانده و در میان 38 غزل موجود در این مجموعه، غزلهایی نیز با موضوعات و دغدغههای انسانی و حتی جهانی دیده میشوند که محصور و مقید به زمان خاصی نیستند. شاعر با شعر خود صادق است و مدام در آینۀ طبعش به جستجوی خود و جهان خود میرود:
«نمیخواهم کسی باشم که از آیینه
ها دور است
نمیخواهم، نمیخواهم، نمیخواهم، مگر زور است!
کسی باشم که نامش را نمیدانند گلدان
هاولی در سرزمین داس
ها بسیار مشهور است!..»
شاعر در همین مجموعه که شامل 38 غزل است، از 18 نوع وزن استفاده کرده که نشاندهندۀ محدود نبودن ذهن او در ریتمهای تکراری است. البته از میان این اوزان بیشتر به بحرهای رجز و هزج اقبال نشان داده است. استفادۀ او از وزنهای بلند و دوری به انتقال مضامین دلخواه و به ذهن سپرده شدن اشعارش کمک میکند:
«بوده آنکس که فکر میکردم، میشود در کنار آوردش
مثل سیارهای که جا مانده، باز روی مدار آوردش
میشود با نگاه سرسریاش، لحظهای هم نشست و صحبت کرد
از ملاقات اتفاقی تا پای قول و قرار آوردش
میشود خلق دستهایش را مثل رفتار پیچکی نو کرد
روبه هر سو که دوست میدارم، روی هر شاخه بار آوردش..»
کاملِ این یادداشت را در آدرس زیر بخوانید:
http://shahrestanadab.com/Content/ID/7186کانال تخصصی
#شعر و
#داستان:
@ShahrestanAdabPub