🔴 انتقال آب دریای
#کاسپین به سمنان تصویب شد
⬅️ پروژه ای کارشناسی نشده و فاجعه فراملی برای پر کردن جیب مدیران قرارگاه خاتمالانبیا
🔺 همتی، نماینده مردم سمنان در مجلس: طرح انتقال آب دریای خزر به استان سمنان با ۸۱ درصد رأی نمایندگان مجلس تصویب شد.
@SepehrAzadi آب دریای خزر قرار است بهصورت شیرینشده به سمنان منتقل شود و اقتصاددانان معتقدند هزینه شیرینکردن آب و لولهکشی در مسیری به طول ۱۶۰ کیلومتر بسیار هزینهبر است.
طرحهای انتقال آب به استان های کمآب کشورهم سابقه ی طولانی دارد. در این رابطه می توان به چهار طرح بزرگ که بدون کارشناسی قبلی اجرا شد، اشاره کرد: طرح انتقال آب به استان کرمان در دوران به اصطلاح سازندگی، طرح بزرگ انتقال آب به استان یزد، در زمان به اصطلاح اصلاحات در دستور کار قرار گرفت و همچنین طرح غیرکارشناسی و اشتباه انتقال آب زرینه رود به تبریز که منجر به خشک شدن دریاچه ارومیه و فجایع زیست محیطی شد و حالا در خاتمه دوران ریاست جمهوری دهم طرح انتقال آب دریای خزر به استان سمنان به عنوان طرح بزرگ ملی (بخوانید ضدملی) کلید خورده است.
پروژه انتقال آب دریای مازندران به بیابانهای سمنان از مسیر رشته کوههای البرز قابل توجه است. پروژهی «انتقال آب دریای مازندران به سمنان» بر پایهی معیارهای شناخته شدهی علمی، عملی و تجربی نبوده و دارای مغایرتهای آشکار با معیارهای حقوقی کشور و بین الملل و نافی پتانسیلهای طبیعی و زیست محیطی و دارای عوارض ناخوشایند و فراوان ِاجتماعی ، اقتصادی است که تعدادی از کارشناسان عقیده دارند باید کنارگذاشته شود.
سرمایهگذاری برای اجرای طرح شیرین سازی آب دریای خزر چندین هزارمیلیارد تومان اعلام شده که مدت زمان اجرای آن با پیمانکاری قرارگاه سازندگی خاتمالانبیا حدود ۲۴ ماه پیشبینی شده است.
یکی از اهداف این طرح، تامین آب شرب و کشاورزی در استان سمنان اعلام شده است که با توجه به شوری آب دریای خزر نیاز به شیرین کردن این آب وجود دارد. شیرین کردن آب شور با روش تقطیر یا فیلتراسیون از گرانترین و خسارت بارترین روشها به محیط زیست قلمداد میشود. مطابق برآوردها هزینهی انتقال هر متر مکعب آن- به شرط برخورداری از دانش روز و تیم کارشناسی ماهر- بین ۴ تا ۷ دلار برآورد شده است. آیا آبی با چنین قیمت برای کشاورزی ما مقرون به صرفه است؟
اجرای طرح انتقال آب از دریای مازندران به سمنان، حجمی عظیم از نمک و دیگر پسماندهای خطرناک را تولید خواهد نمود و سالانه حدود شش میلیون تن نمک وارد دریای مازندران خواهد شد، چرا که غلظت خروجی آب شیرین کنها،۵۰ گرم بر لیتر یعنی بیش از ۴ برابر شوری معمولی دریای خزر است. با توجه به حساسیت منطقهی دریایی طرح و وجود گونههای بومی (24 درصد گونههای موجود در محدوده طرح بومی منطقه هستند.)، وجود گونههای متعدد فیتوپلانکتون و زئوپلانکتون در منطقه که حلقهی اول زنجیره غذایی هستند که در نهایت به فک خزری به عنوان گونهای در معرض خطر انقراض میرسد و نابودی کامل گونههای منطقه، حیات جانوری و گیاهی منطقه و آسیبهای جدی به محیط زیست فیزیکی و زیستگاههای دریایی و ساحلی را در برخواهد داشت. توجیهاتی از قبیل رهاسازی پساب در عمق زیاد به هیچ وجه اثربخش نمیباشد.
کهرم کارشناس محیطزیست می گوید: برای کشاورزی تنها آب لازم نیست. خاک هم لازم است که زمین سمنان، شنی و ماسهای است. آب تا عمق ۲۵ متری پایین میرود. حتی کشورهای عربی که خاکی مشابه سمنان دارند، خاک را از ایران قاچاق میکنند. اگر هم منظور صنعت است، میتوانند آب را با تانکر ببرند. الان ۳۰ هزار روستا را با تانکر آبرسانی میکنند.
این کارشناس محیطزیست در ادامه گفت: مسئله اینجاست که این آب باید بهصورت شیرین به سمنان انتقال داده شود. کارخانههای آبشیرینکن آب دریای شور را میگیرند و به آب شیرین تبدیل میکنند. نمک اضافی را دوباره به دریا برمیگردانند. همانگونه که بدن ما به قند و نمک اضافی حساس است، تمام موجودات دریا به شوری بیشازحد آب حساساند و از بین میروند.
بسیاری از کارشناسان اجرای این طرح را مقدمهای برای شکلگیری یک فاجعهی زیست محیطی میدانند و از آن به عنوان"عهدنامهی داخلی ترکمانچای برای مازندران" یاد میکنند و معتقدند که با اجرای این طرح در درازمدت دریای خزر نیز به سرنوشت مشابه دریاچهی ارومیه دچار میشود.
bit.ly/2tNE68r