@Selseleyeلرزیدن بر سر ایمان
حافظ گفت:
«چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم»
گویا حافظ می دانست که بزرگترین ویژگی انسانِ اندیشمند، لرزیدن بر سر ایمان خویش است.
زیرا آن درخت که لرزیدن را نیاموخته باشد در بادهای تند و توفان های بی محابا یا می شکند یا می افتد.
آن انسان نیز که تردید را نیاموزد و شک و احتمال را فرا نگیرد، یا خود را می شکند یا دیگران را.
گاهی سرسختی وسرسنگ
چندان هم غرور آفرین نیست
اتفاقاً انسان به انعطاف و روانی و سیال بودنش رشد خواهد کرد نه به پای فشردن های نامعقول و ایستادگی های بی منطقش
هر سوالی، وزیدن بادی است
پیرامون درخت ایمان
بید نباید که از وزیدن بادها
خشمگین شود
بید باید با باد برقصد، بیدی که می رقصد، زنده خواهد ماند. بیدی که از وزیدن باد بهراسد، سرانجام روزی فرو خواهد افتاد.
ما مردمان شهر سنگستانیم
سنگ می کاریم و سنگ برداشت می کنیم
کلوخ اندازیم و سنگ پاداشمان است
از آب می ترسیم
از باد می هراسیم
مرام آب
و مکالمه با باد
را بلد نیستیم
ما مردمان قطعیتِ عادت
و تعصب و تقلیدیم
جرأت لرزیدن نداریم
هر بار که سوالی می پرسم
یا نسیمکی با سرانگشتهای کلمه می سازم
یا پنجره ای را رو به تعریفی باز می کنم که تماشا از آن ،رسممان نبوده،
بعضی چنان بر می آشوبند و چنان به صورت نسیم چنگ می اندازند و چنان پنجره را در هم فرو می کوبند که من باور می کنم طالبان تنها هرات را نگرفته که جمجمه های ما را نیز گرفته است.
گویی بدون یقینیات ما بی چیزیم.
یقین اما کمترین چیزی است که در جهان قسمت شده است. یادمان باشد انسانی که به باورهایش یقینی بی چون و چرا دارد به موجودی هولناک بدل خواهد شد.
دیدید مردان یقینی و باورمندان متصلب چه بر سر همسایه مان آوردند؟
#عرفان_نظرآهاری⭕️⭕️