اگر خدایی نیست، چرا خوب باشیم؟
طرح پرسش با این بیان، بسیار ناکسانه مینماید. هنگامی که یک فرد دیندار این پرسش را با من مطرح میکند (که مکرر رخ میدهد)، فوراً وسوسه میشوم او را چنین به چالش بگیرم:
"آیا واقعاً میخواهید بگوئید که فقط برای کسب رضایت و پاداش خدا، یا اجتناب از نارضایتی و عذاب او سعی میکنید خوب باشید؟"
این اخلاقیات نیست، این تملقگویی است؛ دستمال کشی است.
یک جور پاچهخواری جلوی دوربین امنیّتی عظیمی میماند که از آسمان شما را زیر نظر دارد، یا ضبط صوت استراق سمعی که درون کلهتان کار گذاشته شده و کوچکترین حرکات و اندیشههایتان را ثبت میکند.
به قول
#آلبرت_انیشتین : "اگر نیکی کردن ما فقط از ترس عقوبت و به امید پاداش باشد، پس به غایت پست هستیم."
مایکل شرمر هم در کتاب علم خیر و شر این نکته را پایان بحث میخواند. چرا که به نظر او اگر بگوئید که در غیاب خدا "مرتکب دزدی، تجاوز و قتل" میشوید، نشان دادهاید که شخصی غیراخلاقی هستید "و باید به شدّت از شما احتراز کنیم".
از سوی دیگر، اگر بپذیرید که حتی در صورت عدم وجود نظارت الاهی همچنان آدم خوبی میمانید، قطعاً بنیان این ادعا را زدهاید که برای خوب بودن، وجود خدا لازم است.
#ریچارد_داوکینز@Roshanfkrane