در ۲۸ خرداد ۱۳۶۲ در میدان چوگان شیراز، ۱۰ زن بهائی که بیشتر آنها زیر ۳۰ سال سن داشتند، پس از تحمل ماه‌ها شکنجه و حبس، به دستور مقامات قضائی به دار آویخته شدند. این زنان در جلسه‌ای غیرعلنی و بدون برخورداری از وکیل، در عرض چند دقیقه محاکمه شدند. فردی به‌نام «حجت‌الاسلام قضایی»، حاکم شرع شیراز در آن زمان، در روزهای پس از اعدام این ۱۰ زن، به مطبوعات گفته بود، اتهام این زنان، اعتقاد به دیانت بهائی بوده است.
