فلسفه و ادبیات

‍ ▪️#شعرِ غنایی یکسره به روحِ #موسیقی وابسته است، ولی خودِ موسیقی، با اقتدارِ مطلقش، نیازی به تصاویر و مفاهیم ندارد بلکه صرفاً آن‌ها را به عنوانِ یک همراه تحمل می‌کند. شعرِ غنایی نمی‌تواند از چیزی سخن بگوید که از قبل، با عمومیتِ تام و اعتبارِ عام، در موسیقی وجود نداشته است، موسیقی‌ای که شاعرِ غنایی را وادار کرده در قالبِ تصاویر سخن بگوید. به همین دلیل برایِ زبان غیرِ ممکن است معنایِ نمادگراییِ عالمِ موسیقی را ایفاد کند، زیرا موسیقی به طرزی نمادین به تناقضِ اصلی و دردِ اصلیِ موجود در دلِ وحدتِ ازلی اشاره دارد و به این ترتیب حیطه‌ای را نمایندگی می‌کند که فوق و ورایِ هرگونه نمود واقع می‌شود. در ارتباط با آن، وجودِ ازلیِ هر پدیده‌ای صرفاً یک تصویر است و به همین دلیل زبان، به مثابه‌ی اندام و نمادِ پدیدارها، هرگز تحتِ هیچ شرایطی نمی‌تواند اعماقِ درونیِ موسیقی را بیرونی کند. هرگاه زبان سعی کند به تقلید از موسیقی بپردازد صرفاً سطحِ بیرونیِ موسیقی را لمس می‌کند، و با وجودِ تمامِ فصاحتِ شعرِ غنایی، عمیق‌ترین معنایِ موسیقی هرگز حتی یک قدم هم به ما نزدیک‌تر نمی‌شود.

👤 #فردریش_نیچه
📚 #زایش_تراژدی
🔃 ترجمه‌ی #رضا_ولی_یاری

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2