آه اگر آزادی سرودی می‌خواند کوچک همچون گلوگاهِ پرنده ای، هیچ کجا دیواری فروریخته بر جای نمی‌ماند سالیان بسیار نمی‌بایست دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیاب انسانی‌ست که حضورِ انسان آبادانی‌ست. همچون زخمی همه عُمر خونابه چکنده همچون زخمی همه عُمر به دردی خشک تپنده، به نعره ای چشم بر جهان گشوده به نفرتی از خود شونده، ــ غیاب بزرگ چنین بود سرگذشت ویرانه چنین بود. آه اگر آزادی سرودی می‌خواند کوچک کوچک تر حتا از گلوگاه یکی پرنده!
