بند ناف بورژوازی ایران به دستمزد ارزان گره خورده است. سرمایه چه از نوع حاج آقاهای مدرن و بوروکرات کارگزارانی و چه از نوع سنتی موتلفه یی و چه از مدل کمپانی های غربی و مشابه تنها وقتی وارد بازار کار ایران می شود که دستمزد را در حد پانزده در صد از قیمت ارزش مبادله ی کالا منجمد کند. برای استمرار این انجماد وجود یک دولت مستبد سرکوبگر ضروری است. این که دستمزدها چهار برابر زیر خط فقر است نیازی به افشاگری و آگاه گری ندارد. کارگران ایران فقر و محرومیت را با گوشت و پوست و خون خود همه روزه درک و تجربه می کنند و نیازی به نسخه پیچی فلان استاد دانشگاه و بهمان روزنامه نگار ندارند. بورژوازی و دولت آن از من و شما بهتر به کنه واقعی این مناسبات آشناست. رمز بقای این بورژوازی در همین مدل داد و ستد است. به هم زدن این داد و ستدِ به شدت ناعادلانه مانند بحران اقتصادی ایران فقط و فقط راهکار سیاسی دارد و بس…نیل به دستمزد واقعی فقط در متن یک جنبش اعتراضی گسترده امکان پذیر است.