حذر...حذر... الحذر! از شورشِ کلماتِ شعله‌ور بترسید. در کفِ این استعاره دیگر هیچ پرده‌دارِ پرگویی تشنگیِ تنها ماندگان را توجیه نخواهد کرد.
نه تَمَلقِ تاریکی، نه ثنایِ سپیده‌دم، هیچ‌کدام برای نومیدانِ خسته نان نمی‌شود.
حیرتا در این بوم و بَرِ بی‌توشه به من بگویید بَرهٔ عیسا میانِ این دو ساطورِ کهنه چه می‌کند؟!
اینجا از هر گوشهٔ بدگمانی گهواره‌ای نومید از پستانِ آسمان، زبان به تکلمِ تشنگی گشوده است.
با این‌همه... با این همه هراس، من از ملالِ این مُردهْ‌خوار نخواهم گریخت. من زنده‌ام هنوز من نفس می‌کشم هنوز و خوب می‌دانم آن عبارتِ موعود کی از کرانهٔ کلمات خوانا خواهد شد.
Иран
