نان کار آزادی

ساکنین نوار غزه به دفعات خیابان‌ها رفته‌‌‌‌اند و علیه بی‌کفایتی حماس و نقش رهبری این تشکیلات در فساد اقتصادی و تشدید بحران معیشتی اعتراض کرده‌اند.
همین جولای گذشته آن‌ها در #خان_یونس پرچم‌های #حماس را به آتش کشیدند و شعار شرم بر حماس سر دادند.
نیروهای حماس تلفن‌های همراه ضبط کردند تا تصاویر اعتراضات به بیرون مخابره نشود و عده‌ای را هم بازداشت کردند.

ولی همواره صدای آن‌ها از همه‌سو بایکوت شده، از جمله صداهای مدافعین حقوق زنانِ فلسطینی که سیادتِ حماس، سلطه‌ی مطلق مردسالاری و قوانین شریعت را موجب تحمیل ستمی مضاعف بر زنان فلسطینی توصیف کرده‌‌اند؛ از قضا همین گروه‌ها همواره با جمهوری اسلامی مرزبندی کرده و در جریان قیام #زن_زندگی_آزادی با مبارزات ضداستبدادی مردم ایران، اعلام هم‌بستگی کردند.

این‌که صداهای غیرِ جهادی از سمت رسانه‌های نزدیک به جمهوری اسلامی و قطر بایکوت شوند بدیهی‌ست اما سوال این‌جاست که چرا رسانه‌های حامی اسرائیل و کرورکرور رسانه‌های مدعی آزادی بیان، علاقه‌ای به تحقیقات مستقل و تهیه‌ی گزارش‌های دقیق از زندگی واقعی در منطقه ندارند؟

چرا زنِ فلسطینی برای موسسات رنگارنگِ لیبرال-فمنیستی سوژه‌ی جذابی نیست و دولت‌های غربی از رهگذر "پروژه‌سازی" فاند و امتیاز به جیب این‌ها نمی‌ریزند؟

زنی که در ویدئو می‌بینید، به فاصله‌ی طبقاتی میان ساکنان کرانه و آقازاده‌های رهبران حماس اشاره می‌کند. اما چه کسی در غرب در علاقه دارد که زنِ فلسطینی علاوه بر مساله‌ی اشغال و سرکوب جنسیتی از طبقه حرف بزند؟

این یک تصمیم در سطوح کلان است.
آن‌ها نمی‌‌خواهند جهان تصوری از "انسانِ فلسطینی" داشته باشد. نمی‌‌خواهند نیروهای مستقل، به‌ویژه زنان فلسطین در رسانه‌ها شنیده شوند، چون از سطح، فراروی کرده و به جهان می‌گویند که می‌توان دشمن قسم‌خورده‌ی #رژیم_آپارتاید و #صهیو_فاشیسم بود ولی کنارِ مرتجعان منطقه نایستاد. چون می‌هراسند که سوژه‌ی فلسطینی، از سطوحِ معتددِ ستم رمزگشایی کند و مساله به دوگانه‌‌‌های احمقانه محدود نشود.

و از همه مهم‌تر، برای این‌که به‌وقت کشتارهای اسرائیل، با خیال راحت به مخاطبان‌شان بگویند: دو و نیم میلیون جمعیت غیر نظامی غزه شایسته‌ی مرگ‌اند چون همه عاشق "جهاد اسلامی"‌ هستند.
برای این‌که از فلسطینی سوژه‌زدایی کنند و در ذهن مخاطبان هر فلسطینی دلالتِ یک "تروریست" باشد.

@Blackfishvoice1