نه ستارهها، نه کهکشان، نام شکوهمند شما را تداعی نمی کند. . چگونه ؟ آنجا در زیر آن آسمان شما را بردند؟ و کهکشان، در سکوت گذشت! ستارگان را نخواهیم بخشید! چرا که از درد تکه تکه نشدند. و باد را نخواهیم بخشید..
چرا که در برجها نعره برنیاورد.. که انسان،، سینهاش از حلقوم بیرون جهد. تنها یک چیز آرامشمان میدهد «خورشید آرمان.. دردیدههاتان ... چه زیبا،، درخشیده بود!».