جشنواره بلوط ( لرتباران تهران )

‍ 📌گروه تحلیلی نشریه #گفتار_ما بررسی می کند:

🔸 #آینده_زندگی_پلدختر:
دنیا را با امید ساخته اند و ما هم پلدختر را با امید می سازیم!
#بخش_اول

✍ #اردشیر_بهرامی: فعال اجتماعی در پلدختر

🔸 تجربه سیل 12 فروردین لرستان انگار آخر زمان بود...
در بحران سیل ویرانگر چیزی که قابل توجه بود حضور گسترده مردم ایران و زنده شدن حس عشق، نوع دوستی و حمایت از مردم پلدختر و معمولان بود..
حس نوع دوستی و حمایت آنقدر قوی و پویا بود که ویرانگری سیل را در چشم انسان حقیر می کرد. در این روزها نگران، ترس و اندوه از دست دادن همه چیز زندگی مردم سیل زده در میان دست های مهربان مردم گم شده بود. در این شرایط پس از بحران مهمترین چیزی که به ان نیاز داریم حس امید به آینده برای ساختن زندگی در میان رنج های بی شمار است... و این حس زنده و جاری شده است... اما برای ساختن شهر، خانه، خیابان، کوچه، مدرسه، دانشگاه، بیمارستان، پل ها و جاده ها نیاز به تخصص، تجربه و سرمایه داریم... و البته این بار این تجربه ساختن زندگی و شهر و خانه توسط متخصصین بومی، با استفاده از تجارب کشورهای بحران خیز دنیا برای حفظ امینت مردم با لحاظ نمودن ریسک ها و مخاطرات محیطی، اقلیمی و ژئومرفولوژی است. می خواهم به اینده زندگی در پلدختر بپردازم.

🔸دوگانگی آزارنده بین ماندن و رفتن در شهر:
در فراسوی همه نیازها، مشکلات، نقصان ها و کمبودهای معیشتی، رفاهی، بهداشتی، سرپناه، امینت، تغذیه، آب و از بین رفتن تمامی دارایی مردم در جریان سیل ویرانگر این فکر همه را به ستوه آورده است و مردم ناگزیر از انتخاب بین دو راه ممکن هستند: «ماندن» و یا «رفتن » از فضای کنونی شهری خود هستند.
🔸 #ماندن: خانه ای که روی آب هست و هزار مخاطره دارد. در این شهر احتمالا کابوس های شبانه باران و سیل را در زندگی به دنبال خواهد داشت. اینکه تا چقدر امنیت فضاهای شهری را اینده شهرسازی و روستاسازی را پیش خواهیم برد... ماندن و داشتن حس تعلق خاطره ها و نوستالوژی خانه و خویشاوندی، کوی و برزن؛
🔸 #رفتن: دل کندن از فضای کنونی زندگی سخت است و شکننده!! یکی از ویژگی های اجتماعی حس تعلق اجتماعی و محلی بالاست.
مردم منطقه در شبکه های در هم تنیده خانوادگی، خویشاوندی و همسایه ای زندگی می کنند. بریدن از این شبکه ها کار ساده ای نیست و حتما اثرات روحی روانی نا گواری در آینده به دنبال خواهد داشت. در عین حال برخی از فضاهای در حریم رودخانه شهر و روستا برای آینده زندگی به شدت ناایمن است. برخی از مردم حتی فضایی به اندازه یک قطعه آجر برای بنیان خشت هایی روی هم ندارند. و ناگزیر از جابجایی و کوچ اجباری هستند. اما رفتن در فضایی که بحران را تا مرگ تجربه نموده بی نهایت خطرناک است.
دختر 12 ساله پلدختری که کل خانه و زندگی خانواده اش به کام سیل رفته می گوید: کاش از همه خانه های عموها و اقوامم فقط یک اتاق باقی می ماند تا دوباره دور هم جمع شویم... دوست ندارم در آینده زندگی دوستان و اقوامم پراکنده شوند و هر کسی در جایی زندگی کنی... از روزهای آینده می ترسم!

بزرگترین اجتماع تلگرامی
#لرتباران_تهران‌نشین 👇🌹
@lorhayetehran