قرآن را بوسیدم، گلبرگهای یاس، از لا به لای ورقها فرو ریخت. یاس ها چقدر شبیه تواند، فاطمه! ای گمگشته بقیع! کدام گمشده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟! ای بهشت گمشده پهلو شکسته، کدام شکسته! از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟! تو، آنسوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران میخواستی و این است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود. بانوی مهربانی و آیینه ها، سلام!... اما چه زود وقت خداحافظی رسید.
