#قلب_در_عرفان #ابراهیم_کرباسیاندل
در منظومه فکری بزرگان
عرفان و سلوک معنوی جایگاه برجستهای دارد و بسیاری از مباحث عرفانی بر مدار آن میچرخد. این لطیفه نهانی که مرکز تقلب و اضطراب عواطف، احساسات و مصدر غلیان و جوشش معنا
در وجود آدمی است، مخزنالاسرار حقیقت انسان است و آن نقطهای است که دایره وجود از دور حرکت آن به وجود آمد و کمال یافت و سر ازل و ابد به هم پیوست و مبتدای نظر
در وی به منتهای بصر رسید و جمال و جلال وجه باقی بر او متجلی شد و عرش رحمان و منزل قرآن و فرقان و برزخ میان غیب و شهادت و روح و نفس و مجمع البحرین ملک و ملکوت و ناظر و منظور شد، دل محل و مخزن الاسرار الهی است
در حدیث قدسی حق تعالی میفرماید:
آسمانها و زمین گنجایش مرا ندارد ولکن
قلب بنده ی مؤمن من گنجایش مرا دارد.
در حديثی معروف از رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) آمده است که «من اخلص لله اربعين صباحا فجر الله ينابيع الحکمه من قلبه علي لسانه».
يعنی اگر انسان چهل شبانه روز با اخلاص عمل کند ديده بصيرت او بينا شده و خداوند چشمه هاي معرفت و حکمت را از
قلب او بر زبانش جاري مي سازد.
به عقیده عرفا، جایگاه
قلب آدمی، عرش رحمان است؛ زیرا بر اساس آیه شریفه «الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى» (طه / 5) اکثر ایشان عرش را به
قلب انسان تأویل نمودهاند؛ چون عرش و کرسی تاب تحمل حضرت حق را ندارد مگر دل بنده مؤمن که خداوند متعال آن را چندان شوکت و قوت و حصر و حد داده است که این معنا را میتواند تحمل کند، چنانکه موسی(ع) مناجات میکرد، گفت: خداوندا تو را کجا طلب کنم؟
خداوند متعال فرمود:
دلی سلیم و لبریز از ایمان گنجایش مرا دارد. پس
در قلوب پاک و خالص مرا بجوی
#کانون_ادبی_سلام @kanoonadabisalam