✅فریبکاری نظام #سرمایه_داری#
مریم_کلانتر#
میا توکومیتسو در مقاله ای با عنوان " استثمار به شیوه استیو جابز" می گوید شعار کاری بکن که دوستش داری، با مخفی کردن ساز و کارهای استثماری آن کاری که انجام می دهد، بی نقص ترین ابزار ایدئولوژیک
سرمایه داری است.
از دیدگاه نویسنده این شعار دو ایراد اساسی دارد:
1- وقتی این شعار را سرلوحه کار حرفه ای خود قرار می دهید، عملا زحمت میلیون ها نفر که کاری را که دوست ندارند را انجام می دهند را نادیده می گیرید. در واقع "کاری بکن که دوستش داری" باعث می شود تا تمرکز ما بر خودمان باشد و به شادی فردی مان بماند. بدین صورت ما از اوضاع کاری دیگری غافل می شویم و از تعهد در قبال افراد دیگر معافمان می کند. این شعار دست پنهان افراد برخوردار از امتیاز و نماینده ی نوعی جهان بینی است که نخبه سالاری خود را در لفافه "خود به سازی" مخفی می کند.
2- بنابراین طرز تفکر کار چیزی نیست که به خاطر حق الزحمه انجام شود. بلکه ناشی از خود شیفتگی است. و نتیجه اش انجام سخت ترین و گاهی تخصصی ترین کارها با کمترین دستمزد است. زیرا در فرد این ذهنیت را ایجاد می کند که کار را نه برای دستمزد بلکه برای عشق و علاقه درونی خود انجام بده.
نتیجه نهادینه شدن این شعاردر تفکر و عمل افراد را به دو دسته تقسیم می کند:
آنها که کارشان را دوست دارند و آنها که کارشان را دوست ندارند و مجبور به انجام آن هستند. دسته اول کارهای خلاقانه، فکری و دارای شان اجتماعی هستند. این دسته غالبا ثروتمند، برخوردار از موقعیت اجتماعی و تعصبات قوی جامعه و نفوذ سیاسی هستند و از لحاظ آماری در اقلیت هستند. دسته دوم کارهای تکراری و غیر فکری انجام می دهند و اکثریت افراد شاغل در این دسته قرار دارند.
در واقع اربابان جدید کاپیتالیسم این بار کاملا متفاوت با روش های استثمار سنتی به شکلی کاملا هدفمند با در دست گرفتن افکار انسان ها از طریق ابزارهایی چون توصیه های شبه روانشناسانه همچون روش های تفکر مثبت و اصول مدیریتی نوین به روش استیو جابز و مظاهر نظام
سرمایه داری، نیروهای کار ارزانی به دست آورده اند که دیگر به فکر اعتراض به وضعیت نابرابر توزیع سود و
سرمایه نمی افتند. آنها کارهای تخصصی و فوق تخصصی خود را با عشق و علاقه انجام می دهند و سود سرشاری را بدون چشم داشت به جیب اربابان استیوجابزی خود سرازیر می کنند و یا تبدیل به کارگرانی با کارهای تکراری بدون شان اجتماعی می شوند که چون خلاقیت و ابتکاری در کار خود ندارند ادعایی نیز نباید داشته باشند.
آنها خداوندگاران نظام
سرمایه داری را با شلوارهای جین و تیشرت های ساده مشابه طبقه کارگر ، در همه جای کارخانه می بینید و بر اساس آمیزه های "مدیریت نوینِ در خدمت نظام
سرمایه داری"، خیال می کنند آنها صرفا بواسطه کار سخت و شبانه روزی به موقعیت کنونی خود رسیده اند. کارگران سخت کار می کنند و تصور می کنند اربابان جدید سعی و تلاش آنها را می بینند و پاداش در خور را به آنها می دهند. غافل از اینکه کارگر همان کارگر است و خداوندگارن کاپیتالسیم همان خداوندگاران. کارگر به استثمار خود ساخته خو می کند و اربابان مدرن شب هنگام در دل سیاهی جهل محاسبات دارایی و
سرمایه خود را انجام می دهند نظام
سرمایه داری فربه تر و فربه تر می شود و شکاف طبقاتی که توماس پیکتی در موردش هشدار می دهد را عمیق و عمیق تر می شود.
لینک کانال :
@kamyaran_kargar@kolbarnews