راز یک تراژدی : چرا ادبیات دولت
به توافقات خسارت بار می انجامد؟
🔸 ادبیات آقای روحانی و برخی اعضای تیم وی در پاسخ به هر انتقاد معطوف به منافع و عزت
ملی، یک گزاره خلافِ واقع اما خطرناک است؛ " ناچار و مجبوریم، هیچ گزینه دیگری نداشتیم". در موضوع مذاکرات و توافق هسته ای، انتقاد مهم، چگونگی و محتوای توافق بود و گرنه قبل از دولت یازدهم نیز مذاکرات به شکل کاملا جدی جریان داشت و بعضا به آستانه توافق معقول و متوازن هم رسیده بود که از جمله به خاطر برخی پالس های خطرناک داخلی متوقف شد.
♦️در موضوع همکاری اقتصادی با شرکت های خارجی و جلب سرمایه گذاری _ از جمله مثلا در زمینه قراردادهای نفت و گاز _ نیز، مسئله اختلافی درباره چند و چون و اولویت بندی این قرارداد هاست. برخی محافل دولتی، با ظرفیت های داخلی دشمنی می ورزند اما به خارجی های خاص که می رسند، مانند آدم های سبیل چرب شده یا زیادی رفیق، با خوش گمانی و دلیاختگی تمام سخن می گویند؛ تا آنجا که هیچ تضمین درست و درمانی نمی گیرند و در پاسخ منتقدان ، با نگاهی عتاب آمیز می گویند " چه تضمینی؟ امضای فلان آقا یا شرکت خارجی، خودش تضمین است"! ( حرفی که ظریف و روحانی و هاشمی درباره اوباما و کری گفتند و حالا دستشان به هیچ جا بند نیست).
🔹آقای زنگنه و همکارانش در قرارداد توتال طوری حرف می زنند که انگار باید منفعل و تسلیم مطلق می بودیم. در همین پروژه واگذار شده فاز 11 پارس جنوبی، متخصصان امر می گویند 70 تا 80 درصد آن قابلیت اجرا توسط شرکت های داخلی را داشت و مثلا 20-30 درصدش را می شد از ظرفیت طرف های خارجی ( و نه صرفا انحصاری شرکت بد سابقه، رشوه پرداز و بدعهد توتال) استفاده کرد. یا اینکه چه تضمینی هست توتال، تمام این همکاری جدید را برای جمع آوری اطلاعات طرف ایرانی و استفاده از آن در سمت قطری پارس جنوبی (میدان مشترک) تدارک نکرده باشد؟
✴️ از عدم اخذ تضمین کافی که می پرسید، آقای زنگنه با بی تفاوتی _ و انگار که وکیل توتال است! _ می گوید " اگر تحریم شورای امنیت سازمان ملل اتفاق بیفتد، مگر اینها می توانند بمانند؟ مگر سایرین ماندند؟ ". خب اگر واقعیت این است، پس برجام را برای چه پذیرفتید و آن همه جشن و هیجان فتح الفتوح بزرگ قرن راه انداختید و گفتید تحریم ها لغو شده و هرگز برنخواهد گشت؟ و اگر واقعا برجام، تحریم را برداشته، پس چرا نباید تضمین کافی برای عدم تکرار بدعهدی توتال گرفت؟!
🔷 از وقاحت دولت فرانسه در میزبانی همزمان آقای ظریف و نشست گروهک تروریستی منافقین می گذریم و اینکه هم شرکت فرانسوی و هم مدیر شرکت
ملی نفت ( دو طرف امضا کننده ) ، قبلا به اتهام فساد و تبانی محکوم شده اند. اما از همه اینها گذشته ، ادبیات امثال روحانی و زنگنه در بیچاره نمایی کشور و ملت مقتدر ایران، ظلم بزرگی است که نه تنها دشمنان بلکه رقبا و شرکای ما را تحریک به امتیازگیری می کند. در واقع این ادبیات، شیوه تبدیل شریک به رقیب ، و رقیب به حریف و دشمن است؛ یعنی همان
#خسارت_محض!
✳️ این حقیقت تلخ، پالسی پر خسارت تر از اصل توافق برجام و توتال است. وبسایت رادیو فرانسه در تاریخ 19 مهر 92 با اشاره به مواضع روحانی و دولت وی نوشت «ارزیابی غرب از دولت روحانی، تعامل با فروشنده بدهکار و مشتاقی است که خود را ناگزیر از فروش
#حقوق_ملی میبیند. بر پایه این جمعبندی اگر خریدار صبور باشد، شرایط فروشنده را دشوارتر میکند و در همان حال قیمت فروش را کمتر خواهد کرد»! مستندات این محاسبه راهبردی خطرناک را تیم خاص آقای روحانی علی الدوام شارژ می کنند.
محمد ایمانی
➠
https://telegram.me/joinchat/BMpv3jyMiq6Ai4vxW4Cp2g