روز دانشجو و روزیِ
دانشجوبود آیا که در میکده ها بگشایند
گره از کار فروبسته ما بگشایند
در طول سالیان گذشته، سیاست گذاری های نادرست در حوزه آموزش عالی، منتج به تبدیل دانشگاه به بنگاهی با رویکردهای غلیظ اقتصادی شد و نتیجه این نوع نگاه افراطی گسترش کمی دانشجویان و کاسته شدن از کیفیت علمی و عملی فارغ التحصیلان دانشگاهی بوده است؛ تأسیس مراکز آموزش عالی بی کیفیت با نبود و یا حداقل امکانات اعم از سخت افزاری و نرم افزاری، فشارها و محدودیت های متعدد بر اعضای هیأت علمی، هزینه های گزاف تحمیل شده به دانشجویان فعال در بخش های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و دخالت های نامناسب برخی مجموعه ها در امور داخلی دانشگاه نیز تن نحیف این مجموعه ارزشمند ارزش آفرین را بیش از پیش آزرده است.
حال، نکته قابل تأمل محکومیت
دانشجو در تمام عرصه هاست؛ اگر از میزان مشارکت دانشجویان کاسته می شود، اگر کیفیت علمی دانشگاه چه در حوزه آموزشی و چه پژوهشی تحلیل میرود، اگر و اگرهای دیگر در جهت تضعیف دانشگاه رخ می دهند، بدون توجه به شرایط و زمینه های آن باز خطاکار اصلی دانشجوست؛
نتیجه نگاه ابزاری به دانشجویان و دانشگاه، علی رغم علاقه آنان به توسعه و آبادانی و تلاش برای بهبود وضعیت کشور، میل گسترده فارغ التحصیلان به خروج از کشور و ارمغان نهایی آن موجی از نومیدی و استیصال است.
بارها گفته اند و شنیده ایم که
دانشجو صاحب اصلی دانشگاه است و بدون حضور او تصور دانشگاه میسر نیست و بدیهی است رسالت دانشگاه تربیت انسان هایی است توانمند و با اخلاق که مفید به حال جامعه خویش باشند؛ اما فارق از این که چه میزان میان گفته ها و عملکردها قرابت وجود دارد، تجربه نشان می دهد تشکیل سازمان های صنفی با همه مشکلات و مقاومت های اولیه، مفید به حال جوامع مختلف بوده، قطعا تعهد نمایندگان منتخب به بدنه اجتماعی و وفاداری به آنان در میزان موفقیت ها بسیار حائز اهمیت است.
تقویت جایگاه شوراهای صنفی که بی تردید بخشی از آن بر عهده اعضای شورا و بخشی بر عهده مدیران می باشد، به عینی شدن فهم مسایل انجامیده و امیدواری به حل و فصل مسایل توسط خود دانشجویان را به همراه خواهد داشت.
تصمیم سازان و تصمیم گیران آموزش عالی اگر اراده ای مبنی بر خدمت صادقانه دارند، امروز (که ناگهان زود دیر میشود!) باید بی درنگ اقدام نمایند؛ وضع مقررات و آیین نامه های تسهیل کننده و رفع موانع قانونی فعالیت دانشجویان، اولین اقدامیست که با نظر و مشارکت قشر فرهیخته
دانشجو امکان تحقق دارد.
در این میان شوراهای صنفی به عنوان نهاد نمایندگی دانشجویان با توجه به دموکراتیک بودن بهترین مجموعه ای می باشد که می تواند آراء و اندیشه های دانشجویان را نمایندگی کند. در نهایت راهی جز گفتگو و بهره گیری از نظرات دانشجویان (بزرگ ترین گروه ذینفع در دانشگاه) برای حرکت از وضع نامناسب موجود به سمت وضع مطلوب پیش رو نیست.
شاید همین یک
روزِ نام گذاری شده به نام
دانشجو تلنگر و فرصتی باشد برای درنگ، برای یادآوری تلاش های بی بدیل نسل های مختلف
دانشجو، برای بررسی و فهم چرایی موفقیت ها و یا عدم آن ها و برای طرح بسیاری پرسش های بی پاسخ.
#روز_دانشجو#شورای_صنفی_دانشجویان@fum_senfi