↘️▫️۱. شواهد زیادی وجود دارد که اصحاب در همان زمان حضور نیز دست به
#اجتهاد (بهمعنای صحیح) میزدهاند، بلکه طبق آنچه خود نویسنده در نهایت به آن اذعان نموده، اهلبیت علیهمالسلام خود، ترویجگر
#فقاهت و اجتهاد (طبعاً نه با این نام) و
#تقلید در میان اصحاب خویش بودهاند. (
برای ملاحظهی شواهد، نک. کتاب «بحث حول التقلید»)البته کاملاً طبیعی است که تعداد
#فقها نسبت به مجموع اصحاب و روات
#حدیث کمتر باشد. همچنین، فرآیند
#استنباط #حکم_شرعی برخی پیچیدگیها و دقتهای امروزین را نداشتهاست.
▫️۲. مناصبی که از سوی ائمه اطهار علیهمالسلام به
#فقهاء تفویض شده است اختصاصی به دوران غیبت ندارد، زیرا علاوه بر اطلاق ادله، ظاهر
#تفویض توسط - مثلاً- امام صادق علیهالسلام آن است که ایشان در صدد تأمین یکی از نیاز های فعلی شیعیان بودهاند.
اساساً کسی را سراغ نداریم مناصب تفویضی به فقها را مخصوص
#عصر_غیبت دانستهباشد اما عکس آن (اختصاص به عصر حضور یا به زمان حیات امامِ تفویضکننده) قائلانی دارد.
▫️۳. عدم جواز اجرای
#اصول_عملیه نیز سخنی بیدلیل است. مدرک اصل عملی اگر
#عقل باشد قطعاً اختصاصی به زمان حضور معصوم ندارد و ادلهی نقلی
#برائت و
#اصالةالحل و... همگی مطلقاند.
بله، در زمان دسترسیِ آسان به امام، شرط جریان اصل (=
#فحص و یأس از ظفر به دلیل) برقرار نیست. نصوص
#ارجاء (= احتیاط تا زمان ملاقات امام) نیز محمول بر همین فرض است.
(برای تقصیل نک. بحث ادلهی #احتیاط در علم #اصول)▫️۴. دسترسی به امام همیشه و همهجا و برای همهکس
#میسور نبودهاست. دوریِ محل سکونت شیعیان از مکان اقامت امام علیهالسلام، شرایط
#تقیه، محدودیت اوقات امام علیهالسلام و... عواملی هستند که موجب محدودیت در زیارت حضرات میگردیدهاست. (
برای نمونه نک. این حدیث)#هاشمی_شاهرودی#فقه#برهان✒️📚 @Faede_v_Borhan