✍ بدان که
#تجلی_حق _سبحانه و تعالی_ دو نوع است:
#تجلی_ربوبیت و
#تجلی_الوهیت.
تجلّی ربوبیّت موسی (ع) را بود, و در این
تجلّی کوه طفیلیِ او بود نه او طفیلیِ کوه,
که: "فلما
تجلی ربه للجبل, _۱۴۳-اعراف" از این تجلّی نصیب کوه
#تدکدک ( از هم پاشیدن کوه) بود و نصیب موسی (ع)
#صعقه (بیهوش شدن), که "... جعله دکا و خر موسی صعقا...,آن(کوه) را همسان خاک قرارداد و موسی مدهوش به زمین افتاد _۱۴۳-اعراف"
و تجلّی الوهیّت محمّد (ص) را بود تا
جملگی هستیِ محمّدی به تاراج داد,
و غرض از وجود محمّدی و حقیقت او حق تعالی بود.
و کمال این سعادت به هیچ یک از انبیا و اولیا ندادند,
و امّا متابعان او را بهره ای دادند که " لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل [حتی احبه] فاذا احببته کنت له سمعاًو بصراً و یداً و مؤیداً و لساناً بی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش(*)" و این خاصیّت و این سعادت از تجلّی ذات الوهیّت است.
(*) حدیث قدسی: بنده به وسيله نوافل و مستحبات پيوسته به من نزديک می شود ، تا جايی که من او را دوست خواهم داشت و وقتی که او را دوست داشتم (و به وسيله این اعمال او را به دوستی خود برگزيدم ) گوش او خواهم شد که به وسيلهٔ آن بشنود و چشم او خواهم شد که به وسيلهٔ آن ببيند و زبانش خواهم شدکه به وسيلهٔ آن سخن بگويد.(فیه مافیه ۳۱۳)
📘رسالهٔ غوثیه, ص ۱۶
🆔@EbnArabi101Shariat