☀️شکوه ایرانشهری☀️

یکی از آخرین مبارزات سپاه ایرانیان زرتشتی (دیلمان، ری، آذربایگان) در مقابل لشگر اعراب مسلمان در #واجرود:

واجرود جایی بوده‌ است، میان همدان و قزوین. در جریان حمله اعراب مسلمان به #ایرانشهر در این مکان در سال ۲۹ هجری قمری نبردی میان سپاه ایران به فرماندهی کل #موتا_دیلمی سردار دیلمی به همراه سپاه ولایت #آذربایگان به فرماندهی اسپهبد #اسفندیار_فرخزاد سپاه ولایت ری به سالاری #فرخان_زیبندی در مقابل "نعیم بن مقرن" سردار سپاه اعراب در گرفته‌است که سرانجامش شکست ایرانیان بود. طبری این جنگ را از دید بزرگی همپایه نبرد #نهاوند انگاشته‌است. کشته‌های ایرانیان بسیار بوده و خود موتا نیز در این جنگ جان باخت و آذربایگان و همدان و ری سقوط کردند ولی در مسیر دیلمان با کمین سربازان دیلمی اعراب شکست خوردند.

سرچشمه: تاریخ طبری

🔥 @Derafsh_IRANshahr🔥

#آذربایگان

حمزه بن اصفهانی از قول یک زرتشتی نو مسلمان معاصر خود( موبد معروف به ابوجعفر متوکلی)زبانهای متداول در دوره ساسانی را ذکر می کند و از آن جمله درباره زبان پهلوی(معرب: فهلوی)می نویسد :


"فهلوی زبانی بوده است که شاهان در مجالس خود به آن سخن می گفتند.و آن منسوب است به (فهله)و این بر پنج شهر که اصفهان و ری و همدان و ماه نهاوند و 👌آذربایجان👌 باشد اطلاق می شود."


بن مایه : حمزه بن حسن اصفهانی(درگذشت ۳۶۰ هجری)_التنبیه علی حدوث التصحیف_چاپ بیروت(ص۲۳)


🔥 @Derafsh_Iranshahr 🔥

جغرافیای تاریخی آذربایجان

#آذربایگان

جغرافی نویس نامور یونانی، استرابو که در روزگار اشکانیان میزیست و به سال ۶۳ پیش از میلاد مسیح زاده شده و به سال ۱۹ میلادی در گذشت، از آذربایجان چنین یاد می کند:

«ماد دو بخش است. بخشی از آن را ماد بزرگ نامند و پایگاه آن همدان _شهر بزرگی_است.کاخ شاهی کشور ماد در همانجاست.هنوز هم این کاخ شاهی به کار پارتها[اشکانیان]آید.دست کم در هنگام تابستان، پادشاهان در آنجا به سر می برند، زیرا ماد سرزمینی سرد است،و پایگاه زمستانی آنان در سلوکیه_در کرانه دجله، به نزدیکی بابل_است.بخش دیگر ماد را آتروپاتنه خوانند.نام نام.این بخش به نام ساتراپ [:خشتهرپاون] آتروپاتس باز خوانده شده است. اوست که نگذاشت این سرزمین هم پاره یی از ماد بزرگ گشته، به زیر فرمان شهریاری مقدونیها در آید.اینچنین او خود را پادشاه خوانده،آنچا جداگانه کشوری خودکام گردید.هنوز هم جانشینان او از همان خاندانند. جانشینان او با پادشاهان ارمنستان و سلوکوس، و پس از آن پارتها، با زناشویی پیوند و یگانگی بهمرسانیدند.این سرزمین در مشرق ارمنستان و مغرب ماد بزرگ است و به گوشه ای از دریای گرگان و سرزمین مردم گرگان بر می خورد و از سوی جنوب به متینه پیوسته است.آنچنان که اپولنیدس گفته:آتروپاتنه از نیرویی برخوردار است که نتوان آن را خوار گرفت. آتروپاتنه می تواند ده هزار سواره و چهل هزار لشکر پیاده، داشته باشد.دریای کبودان در آنجاست. در روی آب آن نمک میبندد،و اگر کسی ندانسته در آن تن بشوید، به خارش سخت دچار گردد که درمان آن مالیدن روغن است، و اگر در آن رخت بشوید،بپوسد مگر آنکه آن را به آب شیرین فرو برند.این راست است که مردم آتروپاتنه همسایگان توانایی همچون ارمنیها و پارتها دارند،و گاهی پاره یی از خاکشان بریده میشود،لکن آنچه از آنان ربوده شود، پس میگیرند.چنان که سمباس را که به دست ارمنیها افتاده بود، دگرباره باز پس گرفتند.آنان با قیصر دوستند و پارتها را نیز بزرگ میدارند. پایگاه تابستانی شاهانشان در دشتی است به نام گزک(گنزک یا شیز)و پایگاه زمستانی آنان در کاخ استوار(؟)است،و این همان جایی است که آنتنیوس، در هنگام جنگ با پارتها، محاصره کرده بود.ارس رودی است که آتروپاتنه را از ارمنستان جدا میکند...»(ص.۷_۸)

بن مایه:رضا زاده ملک.رحیم_آذری(گویش دیرین مردم آذربایجان)_انجمن آثار و مفاخر فرهنگی_سال ۱۳۷۷


@Derafsh_Iranshahr