محمد درویش

🔻گزارش قرن؛ مادرِ تحلیل‌ها - ۲🔻

🇮🇷: @darvishnameh

🔴نقش کارتل‌های نفتی در انکار #جهان‌گرمایی!🔴

🖋چرا ما عمل نكرديم؟ امروزه يك لولو‌خورخوره رايج صنعت، سوخت فسيلي است كه در دهه‌هاي اخير نقش خود را با لاف و گزاف مانند يك كاراكتر شرور كُميك برعهده داشته است. يك زيرمجموعه كامل از ادبيات اقليمي، زد و بندها و دسيسه‌هاي لابي‌گران اين صنعت، فساد دانشمندان و كمپين‌هاي تبليغاتي را بازگو کرده كه حتي اكنون هم- یعنی مدتها پس از آنكه بزرگترين كمپانيهاي نفت و گاز از نمايش احمقانه انكار خود دست برداشتند- به كم‌ارزش جلوه‌دادن مباحث در این حوزه ادامه مي‌دهند که نمایندگی امروز این انکارِ حماقت‌آمیز را #دانالد_ترامپ برعهده دارد. اما واقعیت این است که تلاش‌هاي سازماندهي شده براي گمراه‌كردن اذهان عمومي تا پايان سال ١٩٨٩ آغاز نشده بود. حتی در طول دهه هشتاد، برخي از بزرگ‌ترين كمپانيهاي نفتي، مثل اكسون و شِل، تلاشهاي صادقانه‌اي براي درك ابعاد بحران و پرداختن به راه‌حلهاي ممكن هم انجام دادند. رهبران #حزب_جمهوري‌خواه در آن زمان را هم نمي‌شود سرزنش كرد. دقت کنید امروز تنها ٤٢٪؜ از جمهوري‌خواهان مي‌دانند كه "اكثريت دانشمندان به وقوع تغييرات اقليم معتقدند" و اين درصد در حال كاهش است! اما در طول سال‌هاي دهه ٨٠ میلادی، بسياري از جمهوريخواهان سرشناس در قضاوت در زمينه تغييرات اقليمي به دموكراتها پيوسته‌ بودند. چرا آنها پیش نرفتند؟ این معمای بزرگ است! در ميان پیشگامان جمهوری‌خواه باید به سناتورهایی چون جان چَفي، رابرت استافورد و ديويد دارن برگر اشاره کرد. حتی مالكوم فوربز بالدوين، مدير شوراي كيفيت محيط زيست دفتر رياست جمهوري #رونالد_ریگان، در سال ١٩٨١ خطاب به دنياي صنعت گفت: "هيچ دغدغه‌ مهم‌تر و محافظه‌كارانه‌تر ديگري وجود ندارد، مگر حفاظت از كره زمين." اين نكته درك شده بود كه مي‌بايست سريع اقدام كرد. در آغاز سالهاي ١٩٨٠ دانشمندان دولت فدرال پيش‌بيني كردند كه شواهد جامع از جهان‌گرمایی به صورت دماي بی‌سابقه در اواخر دهه نمودار خواهد شد، زماني كه ديگر براي پيش‌گيري از فاجعه دير خواهد بود. بيش از ٣٠٪؜ از جمعيت دنيا به برق دسترسي نداشت. ميلياردها نفر نيازي به دستيابي به سبک زندگي امريكايي نداشتند تا انتشار شديد كربن افزايش یابد؛ يك لامپ روشنایی هم در روستا كفايت مي‌كرد. درهمان زمان، گزارش تهيه شده از جانب آكادمي علوم بنا به درخواست #كاخ_سفيد توصيه مي‌كرد كه "موضوع دي‌اكسيدكربن بايست در دستور كار بين‌المللي قرارگیرد؛ به صورتي كه همكاري و ايجاد توافق را به بیشینه و مخدوش‌سازي، مشاجره و نفاق سياسي را به کمینه برساند." اگر كه دنيا اين پيشنهاد را در سطح گسترده‌اي تا آخر سالهاي ٨٠ تأييد مي‌كرد-توقف انتشار كربن با كاهشي تا ٢٠٪؜ تا سال ٢٠٠٥- خطر افزایش میانگین دمای کره زمین را مي‌توانست به كمتر از ١٬٥درجه برساند؛ دستاورد بزرگی که هرگز تحقق نیافت! آغاز يكپارچه شدن اين ايده در اوايل فوريه ١٩٧٩، در نخستين كنفرانس اقليمي جهاني در ژنو انجام گرفت، زماني كه دانشمندان از ٥٠ كشور به اتفاق آراء توافق كردند كه نياز به اقدام سريع وجود دارد. ٤ماه بعد، در جريان ملاقات گروه ٧ در توكيو، سران هفت كشور ثروتمند دنيا بيانيه‌اي را براي تصويب كاهش انتشار كربن امضاء كردند. ١٠ سال بعد، نخستين ملاقات اصلي ديپلماتيك به منظور تأييد چهارچوب براي يك معاهده الزام‌آور در هلند انجام شد. نمايندگان از بيش از ٦٠ كشور، با هدف برپايي يك نشست جهاني براي يكسال بعد، شركت داشتند. در ميان دانشمندان و رهبران جهان تمايل مشتركي بود: اقدامات بايست صورت بگيرند و نياز به رهبري ايالات متحده (در اين زمينه) وجود دارد. چيزي كه هرگز صورت نگرفت! اما چرا؟
هيچ امكان ديگري براي درك مخمصه ما در زمان حال و آينده نيست، مگر آنكه بفهميم چرا در حل اين مشكل، زماني كه شانس آن را داشتيم، شكست خورديم؟ اينكه ما به عنوان يك دنياي متمدن توانستيم به قطع پيمان خودكشي خود با سوخت‌هاي فسيلي نزديك شويم، به اعتبار تلاش‌هاي شمار ناچيزي از كساني است كه درميان آنها يك لابي‌گر بيش‌فعال و يك فيزيكدان اقلیم‌شناس بي‌ريا وجود دارند كه با پرداخت هزينه شخصي سنگين، كوشش كردند تا به بشريت از آنچه كه در راه است، هشدار دهند. آنها در پويشي دردآور و گسترده براي حل مشكل، مسير شغلي خود را به خطر انداختند؛ نخست در گزارش‌هاي علمي، سپس از طريق راه‌هاي متداول متقاعد كردن سياسي و در آخر با راهبرد محكوم كردن عمومي. تلاش‌هاي آنها رندانه، پرشور و محكم بود اما با شكست روبرو شد. آنچه كه در ادامه خواهیم گفت، داستان آنها و ما و دلایل این شکست تلخ است. آیا عبرت می‌گیریم؟

🔸ادامه دارد🔸

#مادر_تحلیل‌ها
#گزارش_قرن
#سی‌سال_غفلت_درنابودی_یک_دشمن_مشترک

https://t.me/darvishnameh/7510