#تامل_و_تفکرامام علی علیه‌السلام می‌فرماید:
🌹فرزندم، اگر آدمی مقداری از نعمت‌ها
و امکاناتی را که خداوند به وی عطا کرده
و آنها را ابزار معیشت دنیاییِ وی قرار داده است،
به دیگران ببخشد،
گرچه درظاهر آنها هستند که از امکانات مادی این فرد استفاده می‌کنند
و از شرایط مالیِ وی سود می‌برند،
اما درحقیقت آنها کِشندۀ بار او می‌شوند ،
تا آن را در سرای قیامت تحویل دهند.
گویا این شخص که در این دنیا اهل فاقه محسوب می‌شود ،
و انسان با انفاق
و محبت، بار خود را بر دوش او می‌گذارد،
تمام این بار را، بی‌کم وکاست برمی‌گرداند؛
یعنی در آن روز که این توشه بازپس آورده می‌شود، ذره‌ای از آن کم نشده است.
🌹ادامۀ عبارت امام نیز بسیار شگفت‌انگیز است:
فرزندم، آیا می‌دانی این بار، چه روزی به تو تحویل داده می‌شود؟
روزی که به تمام وجود نیازمند آن هستی،
روزی که هلاکت یا سعادت ابدیِ هر انسانی تعیین می‌شود ،
و در آن، جز به زاد وتوشه‌ای که از دنیا آورده شده باشد، نگاه نمی‌کنند،
در آن روز آن انسانِ اهل فاقه می‌آید ،
و بار تو را با احترام تحویل می‌دهد.
امام موسی‌کاظم علیه‌السلام می‌فرماید:
«لَ
وْ لَا الْفُقَرَاءُ لَمْ يَسْتَ
وْجِبِ الْأََغْنِيَاءُ الْجَنَّۀَ»
اگر فقرا نبودند اغنیاء سزاوار بهشت نمی‌شدند.
🌹🌹🌹با این نگاه،
احتیاج اهل غنا به اهل نیاز ،
بیش از احتیاج نیازمندان به آن‌هاست؛
یعنی فرآیند حقیقیِ احسان،
برعکس آن چیزی است که در دنیا دیده می‌شود.
در دنیا، آن کسی که تلاش کرده
و موقعیت مالی مناسبی احراز نموده است، خود را مقیّد می‌کند که بخشی از این ثروتِ شخصی را به کسانی که نیازمند آن هستند، ببخشد.
اما درواقع این پول، همان چیزی است که در روز قیامت، که همه نیازمند
و محتاج می‌شوند، عامل رستگاریِ او می‌شود
و وی را از فقر
و فاقۀ حقیقی در نزد حضرت حق نجات می‌دهد.
▫️کتاب منشور تربیت (شرح نامه ۳۱ نهج‌البلاغه)، ص ۵۱۳-۵۰۷
