بسیج دانشگاه امیرکبیر

⭕️ چشم‌ها را باید شست ...

🔹 ۱۸ ذی حجه سال دهم هجری است، کاروان حاجیان در حال بازگشت از مکه است.
کاروان کمی پیوستگی خود را از دست داده است.
عده‌ای جلوتر رفته‌اند و دیگران مسیر را با استراحت بیشتری طی می‌کنند و عقب‌تر مانده‌اند.
در میانهٔ راه برکه‌ای وجود دارد.
برای حاجیانی که خسته راهند، وجود همچین برکه‌ای با آب گوارا از هر چیزی بهتر است.
حاجیان به لب برکه آمده در آب زلال آن خود را می‌بینند، چهره خود را برانداز می کنند و سپس از آب آن می‌نوشند و به مسیر خود ادامه می‌دهند.
اما این بار انگار در غدیر خبرهایی است. انگار قرار است حاجیان در برکه غدیر #نگاهی متفاوت به خود بیاندازند و آبی بنوشند که نه تنها جسم بلکه روحشان را جلا میدهد.

🔸 خبری آمده است...
ظاهراً حضرت رسول(ص) دستور توقف داده‌اند. توقف که نه، شاید حضرت از حاجیان می خواهند که لحظه‌ای #درنگ کنند و در برکه غدیر خود را بیشتر نگاه کنند و در غدیر فقط چهره خود را نبینند بلکه نگاهشان را #عمیق‌تر کنند.

آری؛ #غدیر را باید طوری دیگر نگریست.
غدیر یک اتفاق مهم در سال دهم هجری نیست بلکه یک واقعه در درازای تاریخ است.
غدیر از انسان می خواهد که بیشتر در خودش تامل کند.
غدیر انسان را جوری دیگر می‌نگرد و انسان را جور دیگری به خودش معرفی می‌کند.

🔹 در غدیر دعوا بر سر #نگرش است؛ نگرش به انسان. اینکه هر انسانی خودش را چگونه می‌بیند، به قول مرحوم شیخ علی صفائی حائری هنگامی که #انسان خود را بیشتر از یک دهان نمی‌بیند که با یک مشت روده گره خورده است. این دهان دراز دیگر نه دین می خواهد، نه #امام و نه رهبری و نه ولایت. که #غریزه برای این و بالاتر از این‌ها کافی است. و به تبع چنین انسانی غدیر را نخواهد فهمید.

مخلص کلام اینکه در غدیر پیامی از جانب خداوند و به واسطه رسول برای انسان می‌آید تا به او بگوید که در آب غدیر چشم‌ها را باید شست و جور دیگر باید دید.

#یادداشت

#انسان
#غدیر
#آیین_و_اندیشه
🆔 @basijaut

⭕️ راه رشد انسان، در مکتب صفائیسم

✍️ سید حسن سعادت نیا

🔹 خدا رحمت کند آقای «صفایی حائری (ع.ص)» را! همین چند روز پیش سالگرد فوتش بود. اگر بگویم ریشه‌ی فکر من در هوای باصفای «صفایی» شکل گرفته، گزاف نگفته‌ام. آن قلم وزین شریعتی‌گونه و آن فکر مطهری‌نما و آن درک حکیمانه و تحلیل عالمانه، بیشترین تاثیر را بر ساختمان اندیشه‌ی من و امثال من گذاشته. بسیاری را دیده‌ام که با « حرکت » صفایی حرکت کرده‌اند و با « مسئولیت و سازندگی » او، سازنده شده‌اند و در سطح مسئولیت، زندگی کرده‌اند. مرحوم، تمام بحث‌ها را از هرکجا که شروع می‌کرد، آخرش می‌رسید به چند واژه‌ی بنیادین. انگار که یک جدول مندلیف گذاشته‌باشد کنار دستش و بگوید: «خب، راه حل تمام مسائل فکری همین‌ها هستند.» انسان و استعدادهایش، رشد، پروردگار، فطرت؛ این‌ها کلیدواژه‌هایی هستند که «صفائیست‌ها» نسبت به آن‌ها شرطی شده‌اند.

🔹 یک مثال بی‌نظیر دارد -مثل تمام مثال‌های بی‌نقصش- که می‌گوید: «انسان مثل سنگ نیست که حرکتش وابسته به نیرویی خارجی باشد. سنگ را اگر یکی پرتاب کند، حرکت می‌کند و بالا می.رود؛ اما همین‌که این انرژی به پایان رسید، متوقف می‌شود و سقوط می‌کند. گیاه، بر خلاف سنگ است؛ بالارفتن، حرکت طبیعی گیاه است و انسان، اشرف مخلوقات، مجموعه‌ی استعدادها، جمع جبرها، ورای تمام این‌هاست. انسان را نمی‌شود با پرتاب‌کردن بالا برد. نمی‌شود توقع داشت که گیاه‌گونه رشد کند و بالا برود. بلکه انسان، انسان است؛ مختار است و تربیتی که بدون اختیار و خواست او انجام شود، می شود « داغ‌کردن » و « بغلی » بارآوردن. آدمی که داغ شده، در طوفان حوادث، زود سرد می‌شود. کودکی که بغلی شده، همین که زمین بگذاریدش، شروع می‌کند به نق‌نق کردن و غر زدن. این‌ها هیچ‌کدام «راه» نیست.

🔹 راه رشد انسان، آن است که تو «راه» را نشان او بدهی. او خودش استعدادهایی دارد و فطرتی، که برای حرکت او کافی‌ست. تو فقط باید به او یادآوری کنی تا استفاده از این فطرت را فراموش نکند. بند تعصب و جهل را از دور فکرش باز کنی و آزادش بگذاری. تو آهن‌ها و آهن‌رباهای کاذب را فقط بردار؛ قطب‌نمای دل او، راه درست را نشان خواهد داد.»

🔹 باید این انسان را شناخت؛ باید دانست که این کوه استعداد و توانایی، برای لمیدن و رکود نیست. این بمب اتمی برای روشن‌کردن شمع نیست. اینجاست که می‌فهمی رکود، مرگ است و حرکت، زندگی‌ست. اما حرکت به کدام سو؟ اگر انسان را، خودت را، با آن همه عظمت دیده باشی، مقصد و مقصود حرکتت را بی‌نهایت قرار می‌دهی. استعداد تو انتها ندارد، پس راه با انتها به دردت نمی‌خورد.

🔹 اینجاست که جهان را مسیر رشد می‌بینی و نگاهت یک «راه» را و یک «جهان» را و یک «خدا» را می‌بیند و جهان‌بینی‌ات اصلاح می‌شود. حالا موحد شده‌ای و پا در مسیر گذاشته‌ای.
شک ندارم که با این فرمول، قله‌ها را فتح و خرمشهرها را آزاد می‌کنی.

#عین_صاد
#انسان
#آیین_و_اندیشه
🆔 @basijaut

⭕️ روز نهم ذی‌الحجه (روز عرفه) امام صادق(ع) در عرفات در میان مردم ایستاد و با صدای هر چه بلندتر پیام خود را دوازده مرتبه تکرار کرد.
این پیام با این عبارات ادا می‌شد:

«یا أیها النّاس! إنَّ رَسولَ اللهِ کانَ الإمامَ ثُمّ کانَ علیُّ بنُ أبی طالِبٍ ثُمّ الحَسنُ ثُمّ الحُسینُ ثُمّ ...»

❓ امام کیست؟

🔹 بنابر تلقی شیعه از مفهوم امامت، امامِ یک جامعه، همان قدرت فائقه‌ای است که حرکت جمعی و منش فردی افراد آن جامعه را توجیه و رهبری می‌کند و در آنِ واحد، هم آموزگار دین و اخلاق، و هم فرمانروای زندگی و تلاش آنهاست. با این بیان، پیامبر نیز امام است؛ چه آنکه رهبریِ فکری و سیاسی جامعه‌ای که خود شالوده‌ریزی کرده، به دست اوست. و پس از پیامبر نیز امت را به امامی نیاز هست تا بتواند جانشین وی و متحمل بار مسئولیت‌های او -و از آن جمله رهبریِ سیاسی- باشد.

🔸 این نکته گفتنی است که آمیختگی سه مفهوم «رهبریِ سیاسی»، «آموزش دینی» و «تهذیب روحی» در خلافت و حکومت اسلام ناشی از آن است که اسلام در اصل، این سه جنبه را تفکیک نکرده و به عنوانِ برنامه‌ای از این سه جهت، بر انسان عرضه شده است.

#انسان_250_ساله
#شهادت_امام_صادق

🆔 @basijaut