در روزهای تبلیغات انتخابات ریاستجمهوری، فیلم دفاع شهید
#چمران از ارتش ایران در برابر انتقاد
#حسن_روحانی منتشر شد و البته کاملا طبیعی بود که علیه روحانی هم استفاده شود، ولی جدای از بحث انتخابات، این فیلم نکات قابلتامل دیگری هم داشت. یک نکتهاش این که درست در روزگار تندرویهای به اصطلاح انقلابی برخی آدمها در مملکت، مسوولانی هم داشتیم که اهل تندروی نبودند. نه آنکه انقلابی نبودند، اتفافا برچسب کندروی و ضدانقلابی به آنها نمیچسبد. آنهم شهید
چمران که بعدها اسطوره جهاد و مقاومت و شهادت شد. پس حتی در دوره شور انقلابی هم، انقلابیهایی داشتیم که جوگیر نشدند!
یک نکته جالب دیگر هم اشاره لطیف شهید
چمران به بحث ایمان و عقیده است (که آیا ملاک و معیار بزرگی و دینداری، فقط ریش و لباس و عمامه و اسم و رسم است؟!) در مجلسی که اکثریت آن، بزرگان و روحانیان بودند (چهره برخی از آنها را در فیلم میبینیم)
چمران به ایمان و خلوص و تقوای برخی ارتشیها از جمله
#صیاد_شیرازی اشاره میکند و با کنایهای جالب و با لحن و صدایی گرفته، میگوید که او در تفسیر قرآن شاید از اکثریت کسانی که در این مجلس نشستهاند، جلوتر باشد! (به تعبیر من، یعنی اینکه به چی مینازید؟!)
شخصیتهای زیادی را چه در ترورهای ابتدای انقلاب و چه در جنگ تحمیلی از دست دادیم که خلاء آنها را با گذشت زمان بیشتر احساس کردیم. آدمهایی که نیاز نبود سی چهل سال از تجربه مدیریتی آنها بگذرد تا معتدل و میانهرو شوند! اینها اگرچه در برابر اکثریت مسوولان (از
#خلخالی گرفته تا
#روحانی) اقلیت بودند، اما لااقل در حد خودشان میتوانستند مانع تندروی دیگران شوند. آنوقت شاید سیر طبیعی خودمان را طی میکردیم و شاهد اینهمه فراز و فرود آدمها و سیاستها و تاثیرات آن بر زندگی مردم نبودیم.
با شهادت
چمران، او به اسطوره انقلابیها تبدیل شد، اما جنبههای زیادی از شخصیت فردی و اجتماعیش زیر سایه شهادتش، پنهان ماند. چه از نظر فکری و اعتقادی و چه مشی سیاسی و اجتماعی.
@ahestan_irhttps://t.me/ahestan_ir/660