🔸در سَنه چهل و نهم هجرت، هنگام شهادت امام حسن مجتبی (ع)، دیگر رؤیای صادقه پیامبرِ صدق (ص) بهتمامی تعبیر یافته بود و منبر رسولِ خدا (ص)، یعنی كرسی خلافت انسان كامل، اریكهای بود كه بوزینگان بر آن بالا و پایین میرفتند. روز بعثت به شامِ هزار ماهه سلطنت بنیامیه پایان میگرفت و غشوه تاریك شب، پهنهای بود تا نور اختران امامت را ظاهر كند و این است رسم جهان؛ روز به شب میرسد و شب به روز.
آه از سرخی شفقی كه روز را به شب میرساند!
بخوان قُل اَعُوذُ بِرَبِّ الفَلَق، كه این سرخی از خون فرزند رسولِ خدا (ص)، حسین بن علی (ص) رنگ گرفته است و امام حسن مجتبی (ص) نیز با زهری به شهادت رسید كه از انبان دغلبازی معاویه بن ابیسفیان بیرون آمده بود، اگرچه با دست «جَعده» دختر «اشعث بن قیس».
آه از شفقی كه روز را به شب میرساند و آه از دهر آنگاه كه بر مُراد سِفلگان میچرخد!
#مؤسسه_شهید_آوینی #نشرواحه#فتح_خون🆔 @vahepub