غذای پادگان سهم بیماران مبتلا به سرطان
دیگر کم نیست، شمار بیمارانی که در این شهر، با دیو سرطان دست و پنجه نرم میکنند و درگیر درد و رنجهایشاند. سوز و سوگ ناشی از این بیماری، چنان بر جان و پیکرِ بیمار و همراهانش هجوم میآورد که دیگر، ظرفیتی برای رنجهای دیگر باقی نمیماند.
در این میان اما، به سبب مدیریتهای نادرست، تیشهی سرطان محکمتر به ریشههای جان بیماران میزند. و اینگونه میشود که بیمار مبتلا به سرطان، علاوه بر دردهای مهلک بیماری، باید با مصیبتهای دیگر نیز، یکهوتنها جدل کند؛ هزینههای بالای درمان، مشکلات اقتصادی، تحریم دارویی، آلودگی هوا و... .
در کنار همهی این مصائب، اخیرا خبری منتشر شد که مانندِ سوهان، رویِ روح و روان بیمار و خانوادهها کشیده شد: «بیماران بیمارستان آیتالله خوانساری
اراک، دست به اعتصاب غذا زدند.» درست خواندید! بیمارانِ «قطب درمان سرطان غرب کشور»، به دلیل کیفیت نازل غذاها اعتصاب غذایی کردند! خانوادههای بیماران نیز با اطلاع از این خبر، روانهی بیمارستان شدند و با تهیهی غذا، بیماران خود را از گرسنگی رهاندند. و این در حالی است که بیماران مبتلا به سرطان، رژیم غذایی خاصی دارند و تهیهی غذای آنها توسط خانوادهها، ممکن است شرایط وخیمی برای حال بیمار ایجاد کند.
حالا چنین بیمارستانی قرار است بار از دوش بیمار و خانوادهها بر دارد؟ یا اینکه بار سنگینتری بر دوشِ تنِ رنجور بیماران و روانِ مکدّرِ خانوادهها بگذارد؟ آیا با این شیوهی مدیریت، «کاری کردهاید که بیمار جز درد بیماری، رنج دیگری نداشته باشد؟» (1) یا اینکه بر مصائب او افزودهاید؟
همه میدانند که در کنار درمان با دارو، امیدبهزندگی، تابآوری، شوق برای بهبود و... تا چه حد در درمان این بیماری مؤثر است. حال خوانندگان خود قضاوت کنند که آیا در این شرایط، امید و انگیزهی این بیماران برای پیکار با بیماری افزایش مییابد؟
(1): نقل به مضمون سخنی از رهبر انقلاب
دردِ دل مردم با پویش نذرفرهنگی
اراک#نذر_فرهنگی_اراک @nazrfarhang@ArakiBass