✔️ وقتی که دلقکها سکاندار کشتی دیوانگان میشوند به سمت ساحل ابتذال
📝 بیگمان، وضعیت فرهنگی امروز ما، بیشباهت به گفتوگوی بیسروته و ابزورد ولادیمیر و استراگون
در نمایش
#در_انتظار_گودو نیست. با اشتیاقی وصفناپذیر و منطقی و مبتذل و کور، یکریز و بیامان از اهمیت چیزی حرف میزنیم که اصلاً برایمان تعریفشده نیست و
انتظار چیزی را میکشیم که یا نیست و یا مرده است و یا اینکه به موزه بدل شده است.
در فضایی قدسیتزدوده و چهلتکه، از قدوسیت کسی حرف میزنیم که اصلاً «وجود خارجی» ندارد، چه برسد به آنکه
در خیال، هالهای مقدس برای او متصور شویم که با اقتدار از او
در برابر حوادث و گناهان محافظت کند. باید باور کنیم که این قالب ذهنی خوگرشده به اسطوره قادر نیست ارتباط واقعی با «تاریخ» و ــ
در کلیت ریزپردازانهتر ــ با «واقعیت» داشته باشد. درست
در چنین فضایی است که دلقکها [لازم است ذکر شود که به کارگیری این واژه فارغ از مراتب «هنری» آن است] سکاندار کشتی دیوانگان میشوند و
در ساحل، چیزی جز ابتذال و مسخرگی، منتظر مسافران ـ بخوانید مخاطبان ـ نیست. از پی این طوفان بلاهت، سیل بیامان زردنویسان و میانمایگان، موریانهوار به بدنۀ فرهنگ هجوم میآورند و صفحۀ شطرنج فرزانگی را به نفع فرومایگی و بطالت خطکشی میکنند و دست به کار خلق معیارهای نوینی میشوند که جز آفرینش جهل و آذینِ توهمات که
در حقیقت کتابِ راهنمای «
در ستایش بیسوادی» است، محصولی دیگر روانۀ بازار نمیسازند.
🔺 #یادداشت کوتاهی از
#امیر_قنبریhttps://goo.gl/FvXLxz🆔 @Aghalliat