ادبگاه

پدرم آرام جانم بود و رفت
همچو چتری سایبانم بودو رفت
بعد از او من بی قرار و بی پناه
مثل کوهی او پناهم بود و رفت
در تمام پیچ و خم های زمان
هرکجا، هرلحظه یارم بود و رفت
در میان چار فصل زندگی
پدرم فصل بهارم بود و رفت
دست پر مهرش همیشه بر سرم
بُهت مرگش در نگاهم بود و رفت
شهر را آیینه بندان کرده ام
بهر او که چلچراغم بود و رفت

#نیره.قاسمی
#پدر