✳ بیچارگى ما در این است که میخواهیم از استدلال و اشراق و عرفان و شریعت و طریقت به او برسیم. اینها ما را جز به خودشان نمىرسانند. و این است که پس از یک عمر، جز خستگى، جز غرور، جز نخوت و نمایش، حاصلى نداریم.
هنگامیکه به کشف و شهودى میرسیم، به تسخیر و قدرتى مىرسیم، به صنعت و دانشى مىرسیم، آنچنانیم که نگو، و خیال مىکنیم که رسیدهایم و به حق راه یافتهایم، در حالى که نه فقه و اصول، نه تفسیر و نه کلام، نه حکمت و نه اشراق و نه عرفان و سلوک، هیچکدام ما را نمىرسانند. آنچه ما را مىرساند عبودیت است و اطاعت است.
اطاعت هم امر میخواهد، تا دستورى نباشد، امتثالى نیست، اطاعتى نیست.
امر او هم از میان کارها به آن کارى تعلق میگیرد که مهمترین است.
در هر لحظه بیش از یک امر نیست و این امر به آن کارى تعلق گرفته که اهمیت بیشترى دارد...
#علی_صفایی_حائری#عین_صاد#صراط#دیداری_تازه_با_قرآنصفحات ۶۹ و ۷۰.
@Ab_o_Atash