✳ در تمام آن سالها که ما داشتیم عکس حاج همّت و متوسلیان و بروجردی و باکری و خرازی را پشت کلاسورهایمان یا روی کُمُدهایمان میچسباندیم و صبحهای سهشنبه میرفتیم «زیارت عاشورا با ساندیس»؛ یک نفر داشت فریاد میزد: «بسیجی باید در وسط میدان باشد تا فضیلتهای اصلی انقلاب زنده بماند.»
...تا آنجا که یادم میآید،
شهدا اینقدرها هم که حالا میگویند نازنین نبودند. همیشه هم لبخند روی لبشان نبود. آنقدر مست خدا نبودند که فقر و فساد و تبعیض از یادشان برود و آنچنان از خوف خدا غش نکرده بودند که هیچ خوفی بر دل هیچکس نیندازند.
تا آنجا که یادم هست... راستی چند هزار سال پیش بود؟ تجمّلپرستها از بسیجیها میترسیدند. مفسدها و مالِمردمخورها و رانتخورها از بسیجیها میترسیدند.
شهدا آدمهای ترسناکی بودند. باور کنید بهخدا اینقدر دوستداشتنی بودن هم خوب نیست. باور کنید بهخدا امام حسین «علیهالسلام» هم اینقدر دوستداشتنی نبود. اگر نمیترسیدند از او که قطعهقطعهاش نمیکردند و اسب بر پیکرش نمیدواندند و آب بر قبرش نمیبستند و در «خیمهها» محصورش نمیکردند.
#وحید_جلیلی #شهدا_برای_چه_افقی_جنگیدند دفتر نشر معارف
صص ۲۲ و ۲۳.
@Ab_o_Atash