✳ شعر «سایه» استمرار بخشی از جمالشناسی شعر حافظ است. آنهایی که بوطیقای حافظ را به نیکی میشناسند، از شعر
#سایه سرمست میشوند. از لحظهای که خواجه شیراز دست به آفرینش چنین اسلوبی زده است و مایه حیرت جهانیان شده است تا به امروز شاعران بزرگی کوشیدهاند در فضای هنر او پرواز کنند و گاه در این راه دستاوردهای دلپذیری هم داشتهاند. اما با اطمینان میتوانم بگویم که از روزگار خواجه تا به امروز، هیچ شاعری نتوانسته است به اندازه سایه در این راه موفق باشد.
سایه در عین بهرهوری خلاق از بوطیقای حافظ، همواره کوشیده است که آرزوها و غمهای انسان عصر ما را در شعر خویش تصویر کند. برخلاف تمام کسانی که در جمالشناسی شعر حافظ به تکرار سخنان او و دیگران پرداختهاند، سایه بی آنکه مدعی خلق جهانی ویژه خویش باشد، آینهدار غمها و شادیهای انسان عصر ماست. و اگر کسانی باشند که بر باد رفتن آرزوهای بزرگ انسان عدالتخواهِ قرن بیستم را با تمام وجود خود تجربه کرده باشند، وقتی از زبان سایه میشنوند:
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
از این سموم نفسکُش که در جوانه گرفت
همدلیشان با سایه، کم از همدلی دردمندان دوره امیر مبارزالدین با خواجه شیرازی نیست آنجا که فرمود:
از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی
#محمدرضا_شفیعی_کدکنی#ستایشگر_بهار#اندیشه_پویاشماره ۳۸، صفحه ۲۲.
#امیرهوشنگ_ابتهاج#ه_الف_سایه@Ab_o_Atash