✳️ رقت و جزع و گریه بر امام حسین "علیه السلام" دارای اقسامی است:
اول: اندوهبارانه و غمگسارانه در دل گریستن، كه اولین مرتبه گریه است، و پاداشش این است كه نفسهای انسان؛ تسبیح الهی میگردد. چنانچه خود سیدالشهدا فرمودهاند: "نفس المهموم لِظُلمِنا تسبیح"، نفسهای شخصی كه به خاطر ستمی كه بر ما رفته، مغموم باشد، تسبیح به حساب میآید.
دوم: دردمند شدن قلب. در حدیث آمده است: كسی كه به خاطر ما قلبش متألم شود، هنگام جان سپردن نشاطی به او دست میدهد و پیوسته این نشاط در دلش موج میزند تا اینكه در كنار حوض کوثر به ما بپیوندد.
سوم: حلقه زدن اشک در چشم، بدون اینكه جاری شود؛ چنین حالی موجب رحمت الهی است. چنانچه در روایت از امام صادق "علیهالسلام" درباره گریهكنندگان بر حسین "علیه السلام" آمده است كه: خداوند شخص گریه كننده را قبل از آنكه اشک از چشمانش جاری شود، مورد رحمت خود قرار میدهد.
چهارم: جریان یافتن اشک از دیدگان، حتی اگر به اندازه بال مگسی باشد (تر شدن چشم از اشک)؛ در این باره وارد شده است كه: این كار موجب آمرزش گناهان است اگرچه به اندازه كف دریا باشد.
پنجم: ریزش قطرههای اشک از دیدگان؛ که اینگونه گریستن ویژگی دارد که امام صادق "علیهالسلام" آن را چنین بیان فرمودند: هنگامی که اشک از دیده سوگوار حسین فرو ریزد اگر قطرهای از آن در دوزخ فرو میچکید، آتشش را فرو مینشاند.
ششم: سرازیر شدن اشک و ریختن آن به چهره، محاسن و سینه. امام صادق "علیهالسلام" به هنگام شنیدن مصیبت حسین "علیهالسلام" اینگونه میگریست و سپس میفرمود: ملائكه هم مثل ما، بلكه بیشتر از ما در غم حسین میگریند. به واسطه چنین گریهای خداوند سرتاسر بهشت را بر تو واجب گردانیده است.
هفتم: نالیدن و شیون کردن و ضجه زدن و تا سرحدّ مرگ گریستن. درباره شیون کردن چنین آمده است که امام صادق "علیهالسلام" شیون کننده در سوگ حسین "علیهالسلام" را دعا نمود و فرمود: "اللهمَّ ارْحَمْ تلکَ الصّرْخَةَ الّتی کانَتْ لَنا"؛ خدایا! بر این شیونهایی كه از برای ماست، رحمت فرست. درباره ضجه زدن نیز چنین آمده است که حضرت زهرا "سلام الله علیها" هر روز در سوگ فرزندش حسین "علیهالسلام" آنقدر ضجه میزد که پدرش او را دلداری میداد و آرام مینمود. درباره گریستن تا سر حد مرگ نیز چنین آمده که چون ابوذر مردم را به كشته شدن حسین "علیهالسلام" خبر داد، فرمود: اگر عظمت و سنگینی آن مصیبت را در مییافتید چنان میگریستید که جان میدادید.
هشتم: زاری نمودن سوزناکانه (گریه كردن با صدای بلند)، و من نمیدانم که چگونه چنین حالتی را توصیف کنم که براستی از عجایب است. شگفت آن که یزید، قاتل امام حسین "علیهالسلام" به همسرش هند امر کرد که برای حسین "علیهالسلام" سوگواری کند و چنین گفت: ای هند! در سوگ حسین شیون نما و گریه كن كه او فریادرس قریش است، خدا ابن زیاد (که لعنت خدا بر او باد) را بکشد که در کشتن حسین شتاب کرد. و این پیشامد در زمانی خاص روی داد...
نهم: زدن بر سر و صورت است. عبدالله بن عمر، وقتی خبر شهادت حسین "علیهالسلام" را شنید، بر سر و صورت خویش زد و ندا سر داد: هیچ روزی بسان روز شهادت حسین نیست؛ و به قدری گریست که یزید او را خاموش ساخت.
دهم: همانند نمودن خویش به گریه کنندگان بر حسین "علیهالسلام" است كه همان تباكی است. در این باره روایت داریم که: "إنَّ مَنْ تَباکی فَلَهُ الجنَّة"ُ؛ براستی هر که در سوگ حسین "علیهالسلام" خود را به گریه کنندگان همانند سازد (تباكی كند)، بهشت از آن اوست. یعنی اگر كسی سنگدل شده و دلش آتش نمیگیرد، باید سر را به زیر افكند و خود را شبیه مصیبت زده و دلشكسته بنماید. من نمیدانم چگونه قلب قساوت پیدا میكند که از یادآوری مصیبتهای شهید مظلومی شعلهور نمیگردد؛ مصیبتهایی که ناله شکیبایان را بر میخیزاند...
یازدهم: گریستن بی اشک است به خاطر خشک شدن اشک از كثرت جاری شدن. چنین حالتی برای بانوان حادثه کربلا پیش آمد که بعد از بازگشتشان به مدینه و برپا كردن عزاداری آن حضرت رخ داد.
دوازدهم: گریه چنان بر کسی چیره شود که او را از خوردن و آشامیدن باز میدارد. چنین امری در روایت مسمع بن عبدالملک آمده است. او به امام صادق "علیهالسلام" عرض كرد: هنگام ذكر حسین "علیهالسلام" و یادآوری رفتاری كه با او شد، چنین حالتی بر من عارض میشود. امام فرمود: "رَحِمَ اللهُ دَمْعَتُک"َ؛ رحمت خداوند بر اشکهای تو! سپس اجر و پاداش حاصل برای او از هنگام جان سپردن تا پایان روز جزا را برشمرد.
#جعفر_شوشتری#شیخ_جعفر_شوشتری
#امام_حسین_اینگونه_بودترجمه
#الخصایص_الحسینیة#صادق_حسن_زادهانتشارات آل علی "ع"
صفحات ۲۰۰ و ۲۰۱.
@Ab_o_Atash