شهریار مدیحه‌گو روز درگذشت زنده‌یاد محمدحسین شهریار را روز ملی شعر و ادب پارسی نام نهاده‌اند. بی‌شک اگر بخواهیم ده شاعر بزرگ تاریخ ادبیات فارسی را نام ببریم شهریار در میان آنها نخواهد بود. حتی در شعر معاصر هم شهریار با وجود جایگاه والایی که دارد بی‌گمان شاعر برتر و یگانه شناخته نمی‌شود. پس این انتخاب جنبه‌ای سیاسی داشته و کیست که نداند شهریار در مدح سران جمهوری اسلامی چه اغراق‌ها کرده و چه گزافه‌ها گفته است. این نیز پاداش همان مدیحه‌سرایی‌هاست. اما من اگر جای این ممدوحان حکومتی شهریار بودم هرگز از مدح او خوشحال نمی‌شدم؛ زیرا می‌‌دانم که او پیش‌تر هر دو شاهنشاه پهلوی را هم مدح گفته است. البته بسیاری از شاعران مدیحه‌گوی ایرانی همین روش ریاکارانه را داشته‌اند. به هر روی مداحی شهریار از سر اعتقاد نبوده است. از این بدتر آنکه اگر دیوان شهریار را ورق بزنیم می‌بینیم که او برای هر شخص و هر رویداد و هر امر بی‌ارزشی هم قلم‌فرسایی کرده و شعرهایی سروده که بیشتر آنها هم از نظر ادبی ارزش چندانی ندارد. در کتاب خواندنی دفتری برای ایران که به کوشش دکتر گودرز رشتیانی منتشر شده است در نامه‌ای از عبدالعلی کارنگ به مینورسکی (به تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۳۷)، به یک نمونه شعرخوانی شهریار در برابر محمدرضاشاه پهلوی اشاره شده است: «در موقع افتتاح خطّ آهن مراغه و تبریز کتابچه‌ای بدین مناسبت منتشر نشد؛ فقط مراسم تشریفاتی معمولی در پیشگاه شاهنشاه به عمل آمد. در تبریز در جشن فرهنگی، استاد شهریار قصیده‌ای قرائت کرد که مورد تفقّد ملوکانه‌ای قرار گرفت. این قصیده چاپ و منتشر شد که بنده نسخه‌ای از آن را تهیه و بعداً به شما ارسال می‌کنم» (دفتری برای ایران، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، چاپ دوم، ۱۴۰۲، ص ۳۸۲-۳۸۳). https://t.center/roshananemehr