🅾 چقدر " فرافکنی " میکنیم؟به این مثالها دقت کنید:
🔻 مسئولی که مرتباً کاستی ها و کمبودها را به گردن مدیر قبلی می اندازد!
🔻 فردی که در انجام وظایف خود خوب عمل نمیکند، میگوید: سایرین همه همینطور عمل می کنند.
🔻 کسی که کمبود جنسی دارد، رفتار دوستانه و عادی دیگران را نوعی "دعوت" تلقی میکند.
🔻 مردی که به همسرش خیانت میکند ممکن است دائم به او تهمت خیانتکاری بزند.
⏹ فرافکنی یعنی: انگشت اتهام به سوی دیگران گرفتن!
تمایل به نسبت دادن آنچه در درون میگذرد به دیگران یا به محیط.
از سر خود بازکردن! یافتن مقصری بیرون از خود!
نپذیرفتن مسئولیت کردار خود و نداشتن حس تعهد به رفتارهای خود.
♦️ ویژگی های منفی مانند حسد، تکبر، پرخاشگری، رقابت جویی خصمانه و مانند آن، واکنش های منفی در ما برمی انگیزد.
اما اگر این ویژگی ها در خودمان باشد( که هست و نباید آنرا انکار کرد! ) و از آن بی خبر باشیم، واکنش های منفی ما بسیار شدیدتر از کسانی خواهد بود که نسبت به این ویژگی های منفی وجود خود، آگاهی دارند.
⬅️فرافکنی یک روش دفاعی است.
فرد می کوشد تا تمایلات نامناسب و ناپسند خویش را به دیگران نسبت دهد و در نتیجه خود را عاری از هرگونه عیب و نقص بداند و خود را از احساس گناه برهاند. فرد در مورد دیگران با مقیاس خویش قضاوت می کند.
⬅️ بنابراین، بیشتر اوقات مطالبی را که به عنوان قضاوت یا راهنمایی به دیگران می گوییم، در واقع به «خودمان» می گوییم!
⬅️ ما نقطه ضعف های خود را به دیگران نسبت می دهیم و مطالبی را به دیگران می گوییم که در درون خود ماست.
⬅️ هنگامی که درباره دیگران پیش داوری می کنیم، در حقیقت درباره خود پیشداوری کرده ایم.
⬅️به علاوه، در بسیاری از موارد توصیه هایی که به دیگران می کنیم، نشانه این است که خودمان به آن توصیه ها نیاز داریم و بخشی از درون ما تشنه این توصیه هاست .
#روانشناسی_بزرگسال#رواندرمانی#هیجان🆔@ravantahlilgar