دعا، یکجور حال است. یکجور بندگی است. برای همین است که عارفان می‌گویند حتی اگر نیازی ندارید و حتی اگر آنقدر رشد کرده‌اید و توکلتان بالا رفته است که بگویید "هرچه خدا بخواهد من هم همان را می‌خواهم"، باز هم از دعای زبانی غافل نشوید. حال که دعا برای تنظیم حالِ توست دعایی کن که لااقل حالِ خودت خوش شود. اگر مستجاب نمی‌شود، لااقل حال تو خوش و درونت گلستان شود برای همین است که عارفان حتی برای دشمنانشان هم دعایِ خوب و خیر می‌کنند. دعایی که محتوایش پر از نفرت و کینه و بدخواهی باشد؛ مستجاب که نمی‌شود هیچ؛ حالِ خودت و درونت را نیز پر از تنفر و کینه و سیاهی می‌کند حالا هی لعنت کن که چه؟ یک نفر هم سَقَط شد؟ نه. فقط تویی که پر از نفرت و بدبینی و کینه می‌شوی. به گمانم شاید یکی از مقدمات استجابت دعا، حالِ دعاکننده باشد. دعایی که حالِ خودت را خوب می‌کند به استجابت نزدیکتر است تا دعایی که پر از تنفر و کینه و خشم و عصبانیت باشد. شاید بیهوده نبود که پیامبر هیچگاه حتی از مرگ سرسخت‌ترین دشمنانش هم شادی نکرد. خدای مهربانم لطفا برای اطرافیانمم بهترینها را مقدر کن #دکتر_زندی