طرحى درباره ضرورت «مدارا» و ترويج «روادارى»، «دگرپذيرى» و احترام به حقوق «دیگری» در جامعه ما و تعيين حد و مرز و چگونگى آن
به دنبال جامعهای همدل و بیتبعیض برای افراد دارای معلولیت، فرودستان، مهاجران، زنان، کودکان و...
💠 مهناز میرزایی یکی از اولین زنانی است که در ایران به حرفهی مهندسی معدن مشغول شده و حالا ریاست معدن سراپرده را بر عهده دارد. منبع: الهام نظری - توضیحات بیشتر
❗️مسئله ارزشگذاری اشتغال زنان در معدن یا هر کار دیگری نیست، موضوع این است که #زنان_ایرانی باید به دور از #تبعيض این حق این را داشته باشد که خود با توجه به علائق و شرایطشان در صورت تمایل چنین مشاغل سختی (به لحاظ بدنی) را برگزینند. 💠 برای حقوق دیگری __ @RavaaMadaari
💠 «وقتی چیزی را میبینید که درست نیست، عادلانه نیست، حق نیست، شما وظیفه اخلاقی دارید که حرف بزنید، شما باید کاری انجام دهید.»
🎙جان لویس فعال حقوق مدنی در آمریکا که اخیراً در گذشت.
زندگی زیسته او نیز گواهی عملی بر همین باورش بود:
عکس اول: ژانویه ۲۰۱۷ - فرودگاه آتلانتا | بستنشینی برای اطمینان از امکان ورود و وضعیت مناسب یک خانواده ایرانی و سایر مهاجرانی که در هنگام ورود به آمریکا، به واسطه قانون ناگهانی «منع سفر» به آمریکا دچار مشکل شده بودند.
عکس دوم: می ۱۹۶۱ - شهر جکسون در میسیسیپی | دستگیری به خاطر تخطی از قوانین #تبعيض نژادی و استفاده از توالتهای مخصوص افراد سفید پوست، همزمان با موج مبارزات و اعتراضات علیه #نژادپرستی موسوم به «مسافران آزادی» (Freedom Riders)
💠 ورود زنان به ورزشگاه، نه مهمترین مسئله و معضل در ایران امروز بود و نه حتی تنها مشکل و یا برجستهترین #تبعيض موجود برای زنان ایرانی.
جامعه ایران، زنان و مردان ما همچنان در زندگی روزمره خود با مشکلات گوناگونی دست به گریباناند. اما هر رویدادی که ما را به سمت برابری در حقوق تمام شهروندان ایرانی نزدیکتر کند و هر رخدادی در جامعه مدنی که خاستگاه و پیام آن این باشد که ما زنان و مردان ایرانی از هر طبقه اجتماعی و با هر باور و اعتقادی، با وجود تمام تفاوتها، در نهایت با یکدیگر هموطنایم و در صورت احترام به حقوق یکدیگر و دفاع از حقوق دیگری، نهایتاً «با هم» و «در کنار هم» پیروز و کامیابیم، آن رخداد و رویداد را باید بزرگ داشت!
پس این قاب از نخستین حضور زنان ایرانی پس از سالها، در یک بازی تیم ملی فوتبال ایران در ورزشگاه آزادی بماند برای ثبت در تاریخ معاصر ایران عزیز ما
💠 تلاش پدر ویلچرنشینم برای عبور از موانع نصب شده در پیادهروهای تهران را به تصوير مىكشم. تهران، شهری که با افراد دارای معلولیت، افراد کمتوان و ناتوان و افرادى كه با بيمارىهاى خاص دست و پنجه نرم مىكنند اصلاً مهربان نیست. با سماجت و استیصال، صندلی چرخدار پدر را در پیادهروها و خیابانهای ناهموار، پر از چاله چوله و بعضاً صعبالعبور تهران هل میدهیم و موانع را با کمک مردم نازنینی که علیرغم تمام مشکلاتی که دارند همچنان قلب پرمهری دارند، رد میکنیم.