✍️ بهزاد مهرانی در دو سه برنامه ویدئویی مدعایی را مطرح کرده‌ام که ظاهرا برای برخی عجیب آمده و آن این است که با فکت‌های تاریخی می‌توان نشان داد که جمهوری اسلامی بدترین رژیمی نیست که می‌توانست از دل نکبت۵۷ بیرون بیاید. رژیم جمهوری اسلامیی خون‌ریز، ضد بشری و جنایتکار است که تنها راه اصلاح آن، فرستادنش به دیار عدم است؛ دقیقا پشت همان «هیچ» که خمینی گفت.اما این به آن معنا نیست که دیگر حاملان و قاریان شوم شورش۵۷ می‌توانستند برای ملت، بهروزی به ارمغان بیاورند. اگر گروه‌های کمونیستی مانند فداییان خلق،سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر، مجاهدین خلق و دیگر خلقی‌های رنگارنگی که وجود داشتند، قدرت به دست می‌گرفتند جنایت‌های بزرگتری می‌آفریدند. ادله‌هایم را در برنامه‌ای حتما برخواهم شمرد اما تا آن زمان به اعتراضاتی نگاه کنید که بسیاری از همین گروه‌های ۵۷ی به رژیم خمینی داشتند که چرا در مقابل آمریکا تا این اندازه مماشات می‌کنند و محافظه‌کارانه رفتار می‌کنند و انقلابی‌گری را پاس نمی‌دارند. یا وقتی عباس امیرانتظام به اتهام جاسوسی به دست رژیم محاکمه و حبس ابد نصیبش شد، بسیاری از همین گروه‌ها و افراد برآشفتند و بیانیه‌ها دادند که چرا رژیم او را اعدام انقلابی نمی‌کند. حبیب‌الله پیمان به جمهوری‌اسلامی اعتراض داشت که چرا اردوگاه‌های کار اجباری به راه نمی‌اندازید تا سرمایه‌دارها و طاغوتی‌ها را به آنجا ببریم. گفتن این حرف‌ها چه فایده‌ای دارد و به چه کار آیندهٔ ایران می‌آید؟ افراد، گروه‌ها، اندیشه‌ها و ایدئولوژی‌هایی که گذشته‌شان به اینها برمی‌گردد و اینها به اصطلاح قهرمانانشان هستند اگر سر تا پا مخالف ٰرژیم باشند، دعوای‌شان با جمهوری‌اسلامی همان دعوای خانوادگی همیشگی است و این نزاع، نزاع امروز و دیروز نیست. دعوای اینها با هم این است که کدام‌یک بهتر می‌توانند آرمان‌های ۵۷ که همانا نابودی کامل ایران و ذبح وطن به پای «آرمان فلسطین» و امت‌گرایی اسلامی و پرولتاریای جهانی و مانند اینهاست را اجرا کنند. بر این مبنا اینها اساسا اپوزیسیون جمهوری اسلامی نیستند بلکه همه‌شان دشمنان پهلوی هستند که در برخی امور با یک‌دیگر نزاع دارند؛ نزاع خونین خانوادگی! ➖➖➖ @PN_KFP