مقایسه‌ای ویژه و استثنایی که تا به حال نشنیده‌اید: آزادی بیان و مطبوعات در ایران قبل و بعد از ۵۷ ! امیر طاهری روزنامه نگار ارشد میگوید،در سال‌های ابتدایی انقلاب، انفجار مطبوعاتی بزرگی به وقوع پیوست که در آن هر کس هر چیزی می‌نوشت و این موج آزادی بیان به نوعی فرصت‌ برای روزنامه‌نگاران تبدیل شد. بسیاری از این افراد که از این فضا استفاده کردند، در نهایت یا به زندان افتادند، یا اعدام شدند، یا مجبور به فرار از کشور شدند. در واقع، این دوران را نمی‌توان آزادی واقعی دانست، بلکه بیشتر به نوعی تصفیه حساب و ابراز عقده‌هایی که در طول سال‌ها انباشته شده بود، شباهت داشت. طاهری می افزاید،مخالفان پادشاهی مشروطه در آن زمان می‌خواستند اسراری را افشا کنند، اما بعدتر مشخص شد که این اسرار وجود خارجی نداشتند. آنچه که در رسانه‌ها مطرح می‌شد بیشتر بر اساس داستان‌سازی و تخیلات بود تا حقیقت. این فرایند در حقیقت نوعی تلاش برای مشروعیت بخشیدن به انقلاب و ایده‌های ضدپادشاهی بود. تفاوت عمده‌ای که در مقایسه با دوران شاه وجود دارد، این است که امروز تمامی مطبوعات کشور یا به نوعی وابسته به نهادهای حکومتی... .