مردی را تصور کنید که در بیشینه‌ی غرایز جنسی خود به کمین ماده‌ای نشسته و از انجام دادن هیچ کاری در راستای کامروایی خویش فروگذار نمی‌کند. هم و غمِ این موجودِ عورت پریش چنان است که اگر این حمیت و بلندهمتی را در عرصه‌ای جز عرصه‌ی کمر به کار می‌گرفت، به تعالی می‌رسید. آیا پدیده‌ای مشمئزکننده‌تر از این سراغ دارید؟
