بعد از پایان یافتن جنگ جهانی اول و روی کار آمدن اتحاد جماهیر شوروی که با انقلاب اکتبر 1917 رقم خورد، انگلیس فرصت را غنیمت شمرد و تصمیم گرفت از این فرصت طلایی برای گسترش نفوذ خود در ایران و سایر مناطق استعماری استفاده نماید. قرارداد 1919 از جمله این قراردادها بود که در راستای سیاست استعماری انگلیس قرار داشت. بر این اساس گرچه انعقاد این قرارداد در برخی از زمینهها میتوانست کمک کوچکی به توسعه و تحقق برخی از بخشهای نظامی و اقتصادی کشور بنماید، اما در اصل هدف آن تأمین منافع استعماری انگلیس بود و در درازمدت میتوانست عواقب خطرناکی برای کشور داشته باشد.