Мен бахтни онамнинг кўзларида кўраман Бахт — ҳар ким учун ўзига хос тушунча. Кимдир уни катта ютуқларда, кимдир эса молу давлатда кўради. Мен учун эса бахт — онамнинг меҳрга тўла, нурли кўзларига боқишдир. Онамнинг кўзлари ҳаётимнинг энг илк ҳис-туйғуларини, энг ёрқин хотираларини акс эттирадиган ойна каби. Онамнинг кўзлари — тинчлик ва хавфсизлик манбаи. Унга қараганимда, бутун дунёнинг яхшилиги ва гўзаллиги ўша назарида мужассам бўлиб туюлади. Болаликда қўрққанимда ёки янглиш қадам ташлаганимда, унинг меҳрга тўла қараши барча ташвишларимни йўқотарди. Онамнинг кўзларида шундай чуқур муҳаббат борки, уни сўзлар билан таърифлаш қийин. Бу муҳаббат фақат ўз болалари учун яшайдиган инсоннинг қалбидан чиқади. У кўзлардаги ҳар бир нур болаликда кўрган орзу-ҳавасларим, ёшлигимдаги қувончли онларим ва ҳаётнинг барча қийинчиликларига қарши курашиш учун керак бўлган кучимдир. Кўпинча ҳаётнинг ташвишлари туфайли унга етарлича меҳр ва вақт ато этмаганимни ҳис қиламан. Аммо унинг кўзларига боққанимда, доим кечирим ва чексиз муҳаббатни кўраман. Шу боис мен бахтни доимо онамнинг кўзларида топаман. Бугун ҳам унинг кўзларига боқаман ва ўзимга сўз бераман: онамнинг меҳрли нигоҳларини ҳеч қачон хиёнат қилмаслик, унга доимо қувонч бағишлаш ва унинг орзуларини амалга ошириш учун ҳаракат қилиш. Чунки ҳаётнинг энг гўзал бахти — онамнинг нурли нигоҳларида яширинган. Йиғлама дил